Muninn - 01.11.1982, Blaðsíða 17

„Góðan dag, hvað ætlar þú að fá"
„Sjampó tyggjó og tannbursta"
„Var það fleira"
„Ja, jú, hérna eitt þvagprufuglas"
„Já, viltu með trekt eða hinsegin"
„Bara svona hinsegin"
Ég flýti mér út, vá.
Ég vakna eldsnemma, athöfnin fer fram
samkvæmt kúnstarinnar reglum og þvæ mér
vel um hendurnar á eftir.
Inn í lyftuna, alla leið upp, stig
út og held hiklaust áfram, ógeðslega kúl.
„Ég er komin hér með prufu vegna þungun-
arprófs". Mér finnst allir líta upp og mæla
mig út, ósjálfrátt lit ég niður á magan á
mér. „já takk, það eru 100 kr.". Guð minn
góður afhverju endilega ætlar
þetta aldrei að enda, ég er
ekki með krónu á mér. Ég styn
því upp og segist ætla að koma
seinna. hleyp heim í einum
spretti næ í pening borga og
heim aftur.
Ég er kófsveitt e.ftir
hlaupin og taugaspennuna.
Best að drífa sig i bað og fá
sér svo heitt kaffi, því nú er
um að gera að taka þvi rólega
til 4 en þá verður dómurinn
kveðin upp.
En auðvitað, um leið og spenna og stress
leka út í freyðiblandað baðvatnið, hefst eðli-
leg starfsemi og allt fer í gang, niður.
Glöð eða ekki glöð, ég vissi þetta, nú
alltaf, hitt gat bara ekki staðist. En eitt
er pottþétt ég nenni ekki að standa í svona
stressi næst - en það er nú alveg merkilegt með
það hvað maður er fljótur að gleyma, sérstaklega
undir vissum kringumstæðum.
Ha? Getnaðarvarnir, nei það er svo mikið
bra s . .