Fríkirkjan - 01.06.1900, Blaðsíða 2

82
um anda guðs og milda mátt,
ei -má ég þögull standa.
Um lífsins kvist, vorn lávarð Krist,
nú létt minn söngur svífi,
feem fuglahjörðin fleyg á jörð
nú fagnar vorsins lífl.
í þröngum hjúpi iaufið lá
og læst í heljar dróma;
en skírn það fékk úr skýjum þá,
og skjótt það reís i blóma.
Ég vatns í lind hlaut vörn mót synd
og von og krapt guðs anda;
ó, veit mér náð að vanda ráð,
þér vaxa, guð, til handa.
Sem drottinn iætur dáið strá
úr dupti iífi klæðast,
svo víst ég veit, að honum hjá
er hjálp að endurfæðast.
Sem deyja æ hin fornu fræ,
svo fagur spretti gróður,
frá heimsins táli hug og sál
lát hníga, guð minn góður.
Yið hvítasunnu lauftjald létt
er lííi gott að una;
gegn steypiskúrum það er þétt,
og þétt gegn sóiar bruna.
Um ástargjöf á eptir gröf,
sem eiiíf hjartað gleðui',
um lífsins kvist, um ijóssins vist
hin ljúfa dúfa kveður.