Ljós og sannleikur - 01.02.1920, Blaðsíða 5

Ljós og sannleikur
93
ekki eins og í annaö skifti, er vér heyrum minst
á hana (Lúk. io) ; þá haföi hún svo mikil um-
svif við aö ganga um beina, og ávitaöi þá Maríu
systir sína. Þá var hún ekki oröin það, sem
Guð ætlaði henni að verða. Það var áður en
kraftur Guðs hafði gert máttarverkið í aug-
sýn þeirra og máttarverkið i þeim sjálfum.
Vinir mínir! Gætið þess, að öll þjónusta vor
við hann er árangurslaus, þangað til máttar-
verk heilags anda hefir farið fram í hjörtum
vorum; þá getur hann fyrst haft gleði af þjón-
ustu vorri. Vér getum eigi orðið syni Guðs til
heiðurs, nema þegar hann fær að halda kvöld-
máltíð með oss og vér með honum.
Og María var, þar sem við getum búist við
henni. Hún sat við fætur meistarans. Hún var
ein af þeim, sem ekki var hægt að setja nein-
ar reglur. Kærleikurinn ti! meistarans fylti sálu
hennar. Henni var ekki nóg að lýsa hjartans
þakklæti sínu með almennum orðum. Allur hug-
ur hennar snérist að þessu eina, að hún aðeins
gæti sýnt meistaranum, hve hún elskaði hann!
Með sínum næma andlega skilningi hafði henni
skilist, að hann, sem verið hafði sólin og gleð-
in á heimili þeirra, mundi bráðum hverfa frá
þeim og þess vegna fór hún að búa sig undir
greftrun hans, og hafði dregið saman pund af
ómenguðum afardýrum nardussmyrslum. Hún
gat ekki látið það bíða. Kærleikurinn þolir enga
bið; þegar hún sér Lazarus sitja að borði með
Jesú, þá hlaut hún að taka fram þessi dýrmætu
smyrsl og smyrja hann, þar sem hann sat, og
á þeirri sömu stundu. Hún varpar sér að fótum
hans, sem voru orðnir þreyttir hennar vegna af
daggöngunni og óhreinir af göturykinu; hún
braut alabastursbuðkinn yfir fótum Jesú og
jierraði þá með hári sínu, en húsið fyltist af ilm
smyrslanna.
María er imynd tilbeiöslunnar. Tilbeiðsla sem
hennar í anda og sannleika fyllir ávalt húsið
ilmi. Engin sál, nema sú, er séð hefir niður í
djúp glötunarinnar og síðan upp í frelsisdýrð
Guðs barna í Jesú Kristi, getur fylst þeim kær-
leika, sem María sýndi, kærleika sem ekki met-
ur neitt of gott, og getur því beðið í anda og
sannleika.
Jesús í vinahóp.
Það hvílir sérstök fegurð og dýrð yfir frá-
sögn Jóhannesar frá Jesú í vinahópnum smáa
í Betaníu. Hann er þar eins og hann væri einn
af oss, elskandi og elskaður. Hann situr þar í
systkinahhóp. Þessi systkini eru oss lík að eðli,
en kærleikur Jesú og samfélag þeirra við hann
hefir smám saman dregið þau upp úr spill-
ingardjúpinu, upp úr hrygðarinnar djúpu
vötnum, upp til sællar gleði og himneskrar hugg-
unar. „Lazarus var einn af þeim, sem sátu við
borðið með honum.“ Þessi orð virðast vera svo
hversdagsleg í fljótu bragði. En þeim sem veit,
hvað á undan var gengið á þessu heimili, sýna
þau, guðlegt eðli Jesú, þvi að fyrir fám dögum
var sætið hans autt við borðið. En nú situr
hann glaðlifandi mitt á meðal þeirra. Hann
sat „með Jesú“; það var Jesú Guðssonurinn og
mannssonurinn, sem hafði gert kraftaverkið á
honum. —•
JÞeim systrum hafði eigi til hugar komið fyr-
ir fám dög'urn, að bróðir þeirra mundi aftur
fylla það sæti. Þeim var sá dagur i svo fersku
minni, er hann var dáinn, borinn til grafar.
Þau mintust andvarpsins þunga: „Hefði Jesús
verið hérna, þá hefði þetta eklci komið fyrir.“
En hann kom á réttum tíma, sá, sem hjörtun
þráðu, hann frestaði komu sinni til þess eins, að
dýrð hans, máttur hans, mætti verða þvi aug-
ljósari. Hann kom ekki fyr en allir mannlegar
vonir voru úti, og steininum var velt frá gröf-
inni, til þess að enginn nema Guð einn skyldi
hljóta heiðurinn.
Vinir mínir! Þér komið aldrei of
s e’i n t. Þegar kuldagustur þrengingarinnar
slekkur blys vonar vorrar, þá kemur hann alt
af til þeirra, sem bíða eftir honum.
Lazarus var vakinn upp frá dauðum. Himin-
höll Guðs mun á sínum tíma fyllast af sálum,
sem Jesús hefir hrifið úr faðminum á höfö-
ingja þessa heims, með kærleika sínum og valdi,
eins og Lazarus. Heimkynnið vort hið nýja skal
rúma alla — alla, sem dauðinn hefir ekkert
vald yfir, af því, að þeir hafa gengið Jesú á
hönd, sem dó fyrir þá.
„Jesú dó fyrir mig.“ í trúnni á þessi fjögur
orð, get eg bæði lifað og dáið,“ sagði Spurgon
prédikari, einhverju sinni. Enginn grafarsteinn