Liljan - 01.11.1926, Blaðsíða 4

64
L ILJJ A N
,,Hann sendi þjer hjálp frá helgidóm-
inum, styðji þig frá Zíon“. Hann .veiti
þjer það, sem hjarta þitt þráir og' veiti
framgang öllum áformum þínum! —
Vjer vitum, að aldrei logar hjartað
fremur af brennandi þrá, en þegar líf-
ið er að opnast fyrir æskunni og hún
sjer lífið blasa við í vonaljóma æfi-vors
síns. Öll heilbrigð æska setur sjer þá
fögur áfoiTn, um það, sem hún vill
starfa að og helga vaknandi krafta
sína. Fyrir því óskum vjer og biðjum,
að Guð sendi henni hjálp frá helgidóm-
inum og styðji hana frá Zíon, að hann
veiti hverjum yðar það,sem hjarta hans
þráir gott og göfugt, og veiti fram-
gang öllum hans fegurstu áformum og
björtustu vonum.
Vjer óskum, að hver stund í helgi-
dóminum megi veita yður hjálp. Megi
hreinsa hugann, megi göfga viljann,
megi styrkja karlmannslundina og
glæða alt, sem best býr í yður sjálfum.
Vjer óskum, að starf yðar, innan fje-
lagsins og utan þess, fái orðið fána vor-
um til sóma og prýði. Munið, að þessi
vor göfgi þjóðfáni, er hinn eini þjóð-
fáni veraldarinnar, sem ekki hefur fall-
ið blóðblettur á. Gætið hans, að eigi
falli hinn minsti blettur á hann í yðar
höndum. Munið, að fáni vor ber forn-
helga rún, sem í fyrstu var smáð og
lítilsvirt, en Jesús Kristur hefur helgað
hana með fóm sinni, svo að hún hefur
síðan verið merki alls þess, sem mann-
kynið hefur göfgast átt og fegurst von-
að, til þessarar stundar. Hið lítils virta
og smánaða krossmerki, fjekk ljóma
af Jesú. Látið og hið litla fjelag yðar
og fána þess, fá ljóma af göfgandi
áhrifum hans, — ljóma af Jesú. Iíinn
blái litur fánans táknar gleðina og
minnir á himininn. Hinn hvíti kross
hans táknar hreinleikann, sem þjer eig-
ið að varðveita og geyma í hjarta. Og
hin rauða helgirún táknar kærleikann
og göfuga sjálfsfórnina fyrir hann og
í nafni hans, sem krossinn hefur helg-
að. Látið þessi tákn vera yður helgi.
Teljið það sóma yðar og aðalsrjettindi,
að berjast góðri baráttu undir þessum
merkjum, fyrir þjóð vora og fósturjörð,
að hverju því málefni, sem auka má
gagn og heill hennar.
Með þá baráttu ókominna æfiára yð-
ar fyrir augum, tökum vjer oss í munn
hin helgu orð tekstans: „Ó að vjer
mættum fagna yfir sigri þínum og
veifa fánanum í nafni Guðs vors“.
Með þá ósk og bæn í hjarta, viljum
vjer nú hylla fána vorn og heitstrengja
að vernda hann hreinan.
----0----
Jólakvöld.
Vjer höfðum verið kappsamir um of
í veiðiför vorri um eyjasundin. Og að
lokum hreptum vjer mótvindi og hvass-
viðri. Gátum vjer því eigi náð heim til
borgarinnar fyrir jólakvöldið, sem fyr-
ir var ætlað, og þótti harla ilt. Alt
kvöldið köstuðu öldurnar oss á milli sín
sem hnoða úti á rúmsjó, og hefði verið
allmikil mannhætta, ef vjer hefðum
eigi haft svo góðan bát, sem vjer höfð-
um. Og sárleiðinlegt hefði þetta volk
orðið, hefði eigi einn samferðamaður-
inn stytt oss stundir með glaðlyndi sínu
og sögum.
Hann var maður erlendur og var
formaður fyrir skipi, sem hann átti
sjálfur. Lá það í vetrarlægi í höfn
vorri. Honum var eigi svo mikið í mun
sem oss hinum að vera á þurru landi
jólaaftan. Því að hann átti engin skyld-