Liljan - 01.11.1926, Blaðsíða 7

LILJAN
67
bauð, en hásetar vorir og yngri konan
bjuggu til kvöldverðar fyrir oss og hit-
uðu kaldan mat, sem vjer höfðum með-
ferðis. En gamla konan tók til máls og
mælti:
„Þetta var fyrir minni margra af
yður, vinir mínir, ef jeg sje rjett, ald-
ur yðar. Jeg sat ein hjer í stofunni jóla-
aftan slíkan sem nú. Jeg get sagt ein,
því að drenghnokkarnir mínir tveir,
sem hlupu í kringum mig, voru sjálfir
hjálparþurfar, en gátu ekki hjálpað
mjer. Hafið var eins og það er nú, og
þótt nú þyki heyra á, þá er þessi vindur
þó eins og hægur vindblær hjá stormi
þeim, sem þá var á. Við áttum ekki von
á neinu skipi heim og maðurinn minn
var farinn með fjelögum sínum inn til
borgarinnar og ætluðu að vera við
kirkju á jólamorgun og ef til vill eiga
þar glaðara kvöld en þeir gátu átt hj er.
Þá var jeg rjóðari í kinnum en nú og
hafði allgott kvenmannsþrek. Jeg sat og
las í sálmabókinni eins og nú þegar þjer
komuð inn, og börnin voru nýbúin að
borða og ljeku sjer að leikfangi, sem
þau höfðu fengið í jólagjöf. Sá eldri var
þá tíu ára — hann er nú orðinn gamall
og vitur — hann ljet skip sitt úr berki
sigla um gólfið. Sá yngri hafði fiskifjöl-
ina okkar fyrir bát og undi sjer við hana
og glerperluband með gullhjarta við,
sem maðurinn minn hafði gefið mjer, en
jeg hafði látið um hálsinn á drengnum,
þetta kvöld. En þá heyrði jeg alt í einu
skotið úti á sjó. Guð fyrirgefi mjer, ef
jeg gerði rangt; en jeg þóttist ekki gera
það. Jeg tók eldri drenginn með mjer til
þess að halda fokkuskautinu, leysti bát
og sigldi burt. Yngri drengurinn fór
með ofan til strandar, jeg skipaði hon-
um að fara heim í stofuna. En hann
stóð kyr og kallaði grátandi á eftir
mjer, þangað til stormurinn og báru-
gnauðið yfirgnæfðu hljóð hans. Þegar
jeg kom út að blindskerjunum, sá jeg
ljós á skipinu og hjelt það til norðurs í
myrkrinu og beint á brimgarðinn, rjett
eins og það hefði aldrei fyr leitað hafn-
ar hjer. Jeg komst þangað nógu fljótt,
breytti stefnunni og skipið óð upp í eins
og lax með ölduskak og bylgjubrak að
báðum hliðum. Og.mjer til mikillar gleði
hepnaðist mjer að koma hinu stóra skipi
Adólfs gamla heilu til hafnar, þótt jeg
væri ekki nema kvenmaður. Jeg mundi
hafa minst þessa kvölds með gleði alla
æfi ef alt hefði verið með feldu hjer
heima. Klukkan var 4 um morguninn,
þegar jeg kom aftur inn í þessa stofu.
Jeg ætlaði að hvíla mig en sú hvíld varð
verri en vinnan hafði verið. Yngri
drengurinn var horfinn. Jeg leitaði hans
með logandi ljósi um allar klappimar
hjerna nóttina á enda og jeg kallaði á
hann hærra en stormurinn; en hróp mín
og leit voru eigi til meira gagns en þótt
þau hefðu verið á hafsbotni. í dögun
fann jeg beran festarhælinn, sem hinn
báturinn okkar hafði verið bundinn við,
og jeg hefi hvorki sjeð bátinn eða
drenginn síðan. Báturinn var gulls
ígildi, en drengnum unni jeg meira en
mínu eigin lífi“.
Gamla konan þagnaði nú og kom upp
fyrir henni gráturinn. Skipstjórinn
hafði komið inn meðan hún var að segja
'söguna, en hann hlustaði varla á hana.
En í stað þess horfði hann fast á vegg-
ina, þakið og alt í stofunni, en þó eink-
um á gamla fiskifjöl, sem hjekk á
veggnum yfir matborðinu og var nálega
rispuð sundur í miðjunni. En endarnir
voru óslitnir og skrautskornir.
Þegar gamla konan hafði lokið máli
sínu, stóð hann þó upp, gekk til hennar,
reif frá sjer fötin og tók af sjer gler-
perluband og lagði í kjöltu hennar.