Ljósvakinn - 01.10.1922, Qupperneq 4

4
LJÓSVAKINN
þeim, sem votri hendi sé slegið framan
í þau, af kulda þeim í orðum og svip-
brigðum, sem foreldrar og aðrir yfir-
boðarar sýna börnum fyrir viðleitni
þeirra.
Börn og ungir menn taka fljótt eftir
og venjast við að dæma störf og hæfi-
leika á sama hátt og hinir eldri. Pelta
gerir það að verkum, að foreldrar og
kennarar geta, ef þeir nota sér þennan
eiginleika barnanna, fundið mikilsvert
ráð til að ala hina ungu upp, vekja
bjá þeim styrkjandi sjálfstraust, örfandi
löngun tii starfsins og blessunarríkar
tilíinningar um manngildi sitt.
Með því að trúa þvf, sem golt er í
tæka tíð, veita menn hæfileikunum þann
þroskamátt, sem þeir mega ekki án
vera. Og með því að benda á gallana i
tæka tíð og með umburðarlyndi, afsaka
misskilninginn og stjórna tilraunum
barnanna með ástríkri hendi, getur til-
gangur starfsins orðið þeim leiðarstjarna
framvegis og starfið sjálft kært hverjum
ungum manni.
Verkin hinna ungu eru viðkvæmar
ungjurtir, sem menn verða að kunna
að hlynna að með nákvæmni, veita sól-
skin og regn. Þessar plöntur má ekki
knýja fram með megnum hita, svo að
ofvöxtur hlaupi í þær; þær má heldur
ekki vökva með ísköldu vatni, svo að
frjókrafturinn deyi ekki út. Margir góðir
hæfiieikar fara forgörðum við það, ef
hrósi er þar beitt, sem last ættí við,
eða þvert á móti. Verið því vandir að
uppeldi hinna ungu, hrósið með gleði,
en finnið að með sorg.
Aö mörgum dögum liðnum.
(Framh.)
»Jæ-ja, það gleður mig, að eg kom
1 einmilt á þessari stundu«, sagði frú
Brooks, þegar þær voru orðnar tvær
einar. »Pessi náungi er guðlaus féglæfra-
maður og hefði svikið yður, ef hann
heíði komið því við«.
»Þetta er nú í annað sinn, sem þér
hafið komið á alveg réttum tíma«, hróp-
aði frú Lawrence upp yfir sig. sÞað er
eins og Guð hafi sent yður í bæði skift-
in«.
»Eg held það«, sagði frú Brooks. »En
nú vil eg stinga upp á einu við yður.
Hví geymið þér ekki muni yðar á góð-
um slað í stað þess að selja þá? Það
mundi ekki kosta yður nema lílilræði
um vikunaff.
»Hvers vegna ætti eg að gera það?
«0, jæ-ja, eg hefi nokkuð í huga mér,
er eg hygg að best sé að segja þér ein-
initt núna; en þér eigið nú að svara til
um það«.
»Eg held að eg vilji það«, svaraði
frú Lawrence. »Ráð yðar hafa reynst
mér vel til þessa; eg gæti að minsta
kosti reynt það fáeinar vikur og það
sem meira er um vert — eg ælti ekki
að þurfa að selja munina, sem maður-
inn minn hefir smiðað sjálfur«.
»Gott og vel! En hvar ætlið þér að
setjast að?«
»Ó, eg hefi ekki hugmynd um það
enn! Eg geri ráð fyrir að okkur takist
hæglega að finna einhvern samastað«.
»Ekki veit eg neitt um það«, sagði
frú Brooks, »eg veit af nokkrum vin-
um, sem hafa leitað fyrir sér með hús-
næði í bænum vikum saman og ekkert
fengið«.