Ljósvakinn - 01.03.1925, Blaðsíða 1

III. ár.
Reykjavík, mars 1925.
3. tbl.
Kraftur bænarinnar.
Marteinn Lúther sagði, að þegar bar-
áttan milli hans og djöfulsins var sem
hörðust, hafi hann ekki getað komisl
af með minna en rúmar tvær klukku-
stundir til lesturs og bænar i einrúmi.
Áhrifanna af bænum Lúthers njóta
mennirnir enn þann dag í dag.
Fleslir hafa heyrt getið um Georg
Möller, naín hans er víðfrægt. Hann var
einhver hin mesta bæuarhetja síðast-
liðinna alda. Hann veitti mörgum þús-
undum munaðar- og heimilislausra harna
heimili og gott uppeldi. Til þessarar
líknarstarfsemi notaði hann svo skifti
tugum miljóna króna, og alla þessa
peninga fjekk hann eingöngu sem svar
við bænum sínum til Guðs. Ó, að á
vorum dögum væru til menn eins og
Möller — menn, sem tækju sjer eins
mikinn tíma til að biðja og bæðu í
jafnmikilli trú. Hversu mikil þörí væri
ekki á slíku til vitnisburðar móti hinni
vaxandi vantrú og til hjálpar í þeirri
neyð, sem er ríkjandil
Eitl sinn þegar móðir Hudson Taylors
var að heiman, fann hún hvöt hjá sjer
til að biðja fyrir syni sínum, að hann mætti
leiðast til afturhvarfs, hún fann enn
fremur, að hún ætti ekki að hætta, fyr
en lmn fengi bænlieyrslu. Hún fór inn
í viðarskýli, — seinasta afkimann, sem
hún gat fundið — og barðist í bæn
heila klukkustund. Á þessum sama tíma
sat sonur hennar heima og las rit, sem
hafði þau áhrif á hann, að hann fann
sig knúðan samstundis til að leita Drott-
ins og biðja, þar til hann fjekk full-
vissu um, að Guð hefði tekið hann að
sjer, sem sitt barn.
í Boston var eitt sinn mikil samkoma.
Margir Drottins þjónar, er voru afburða
mælskumenn, áttu að tala og salurinn
var fullur af áheyrendum, æðri sem
lægri.
Formaðurinn leit á ræðumanna-listann
og sá, að biun næsti sem átti að tala,
var lílilmótleg kona, sem hann vissi,