Ljósvakinn - 01.03.1925, Síða 6

22
LJÓSVAKINN
Hvernig geta menn fengið af sjer að
selja það, sem sakleysingjarnir verða
að líða svo mikið fyrir!«
Konurnar gengu að rúminu. Þarna lá
hann þetta vesala fórnarlamb. Hann
átti heima í kristnu landi — landi sem
hefir dýraverndunarlög og friðar veiði-
dýr sín. Guð gæfi, að börn væru talin
eins dýrmæt eins og hestar og kýr, að
lögin tækju að sjer að vernda líf og
rjettindi barnanna!
Andlit drengsins var eldrault, augun
skær og glampandi, á enninu sást löng
dökkrauð rák, sem hann reyndi að
hylja með hendinni.
»Pabbi hefði ekki gjört þetta, hefði
hann ekki verið drukkinn«, sagði hann.
»Jeg er feginn«, hvislaði hann lágt, »að
jeg fæ að deyja; jeg get hvort sem er
víst aldrei hjálpað mömmu framar.
Hjer eftir skal enginn þurfa að hlæja
að mjer«.
Hann snjeri sóttheitu höfðinu við á
koddanum svo leit hann aflur upp með
spyrjandi augnaráði:
»Einhvern tima«, sagði hann svo lágt
að naumast heyrðist, »munu — þeir
— hætta að — hafa veitingakrárnar; en
jeg er hræddur um að — aumingja
pabbi — verði dáinn þá«. Svo lokaði
hann örmagna augunum.
Morguninn eflir svaf Tómas litli hin-
um væra svefni dauðans.
S. T.
Auðmýkt.
Prófessor einn við háskólann í Eden-
borg að nafni Blackie, var eitt sinn að
halda fyrirlestur. Tók hann þá eftir þvf,
að stúdentinn, sem stóð fyrir framan
hann og var að ganga undir próf, bjelt
á bókinni í vinstri hönd.
»Takið bókina í þá rjettu hönd«,
sagði prófessorinn byrstur »eða þegið!
Setjist niður!«
Stúdentinn setti dreirrauðann; liann
lyfti upp hægri handlegg sínum og sjer
til mikillar skelfingar sá prófessorinn,
að hann hafði mist hægri höndina. Pró-
fessorinn, sem var trúaður og göfug-
lyndur maður, stje niður úr kennara-
stólnum, skundaði til hins unga manns,
og án þess að skeyta um hinn mikla
mannfjölda, sem að heita mátli hjelt
niðri í sjer andanum og fylgdi honum
eftir með augunum, lagði hann grátandi
höndina á öxl stúdentsins og sagði:
»Jeg er svo hryggur, að jeg get ekki
sagt yður hve hryggur jeg er. Viljið þjer
fyrírgefa og gleyma minni miklu ónær-
gætni?«
Nokkrum árum seinna sagði ræðu-
maður einn frá þessum viðburði á sam-
komu þar, sem fjöldi manns var við-
staddur. Ungur maður stóð þá upp úr
sæti sinu og gekk nú að ræðustólnum.
í svip hans lýsti sjer djúp alvara, hann
lyfti upp hægri handleggnum svo allir
gætu sjeð, að höndina vantaði.
Jeg er maðurinn, sem á var minst«,
sagði hann með stillingu og hæversku,
»og jeg vil bæta því við, að það var
prófessor Blackie, sem leiddi mig til
Krists«.
Ekkert hefði getað haft dýpri áhrif á
sál miua svo særð sem hún var á þeirri
stundu, en að koma svona eins og hann
gerði með auðmýkt og ástúð og reyna
að draga úr þeim sársauka, sem hann
óafvitandi hafði ollað mjer.