Ljósvakinn - 01.01.1926, Side 3

LJÓSVAKINN
IV. ár.
Reykjavik, 1926.
1. hefti.
Undur tuttugustu aldarinnar.
Tvö gufuskip eru á hafi úti í ofsaveðri.
Annað var amerikanska skipið »Harding
forseti«. Þegar minst varði barst því al-
þjóða neyðarmerkið »S O S« frá itölsku
ílutningaskipi »Ignacio Florio« er var statt
250 kilómetrum norðar. Þegar merkið
barst greip símritarinn heyrnartólið og
skipstjórinn Paul C. Grening gekk að tal-
pípunni, hlustaði og hrópaði út í bál-
viðrið.
»Skundið þeim til hjálpar«, svaraði loft-
skeytið.
FJorio svarar: »Ósjór og stórviðri. Ekki
hægt að gera við slýrið. Komið fljólt«.
Harding svarar: »Flýtum oss, sem mest
vér megum. Álta hnúta á augnablikinu«.
Harding spyr seinna: »Purfið þér enn
hjálpar við?«
Florio svarar: »Já, hjálpin er brýn. —
Stýrið er alveg ónýtt«.
Harding svarar: »Þetta er póstgufuskip.
Getur ekki bjálpað yður til hafnar. Vill
bjarga mönnunum. Segið oss hvort hjálpar
er enn þörí«.
Florio svarar: »Pörfnumst hjálpar yðar
til að bjarga lífi voru. Komið, hvað sem
öðru líður, komið. Vér treystum eingöngu
á yður, því að vér getum skamma stund
haldist um borð, því að allir björgunar-
bátar eru brotnir í spón. S O S«.
Harding svarar: »Haldið ykkur uppi til
aftureldingar. Hröðum oss, sem mest vér
megum«.
Svona hélt loftskeytasambandið áfram
og Harding risti fjallháan ólgusjóinn í
ofsaveðrinu til þess að koma hinum 28
skipbrotsmönnum til hjálpar.
Pað glaðnaði heldur en ekki yfir þeim
mönnum er þeim barst þessi fregn siðla
daginn eitir: »Nú sjáum vér yður beint
fram undan ossl«
Hvern mundi hafa órað fyrir því þegar
Franklín dró eldinguna niður úr skýi með
flugdreka og snæri, eða þegar Morse fann
upp ritsímann eða jafnvel þegar Marconi
skýrði frá, að hann hefði uppgötvað,
hvernig senda mælti rafmagnsskeyti þráð-
laust gegnutn loftið, að sá dagur mundi
koma, að öll þau skip, er á ferðum væri
um heimshöfin, væru úlbúin með loft-
skeytalækjum og á þann hált mætli bjarga
hundruðum manna frá druknun?
Eftir það er gufuvélin var fundin og
notuð til langframa, þá fundu menn upp
að nota olíu til að knýja vélina. Og hversu
eru þær eigi miklar þær breytingar, sem
þetla hefir valdið á skömmum tíma? Eg
man það vel að eg sá skrípamynd í dag-
blaði nokkru fyrir 20 árum. Pað var mynd
af götu, sem var full af eimvögnum, sem
þutu fram og aftur, en fremst á myndinni
stóð veslings úttaugaður hestur á afturfót-
um og grét, eins og hann ætlaði að springa
af harmi. Hann var nú ekki lengur not-
hæfur. Eg man líka vel, að mér fanst
myndin vera öfgakend, því að eg hugði,
að þó að þessir hestlausu vagnar yrðu
algengir, þá kæmi áreiðanlega aldrei sú
tíð að ekki þyrfti á »þarfa þjóninum« að
halda.