Ljósvakinn - 01.01.1926, Qupperneq 22

22
LJÓSVAKINN
illu rólinni. Og sá kraftur er enginn ann-
ar en fagnaðarerindi Jesú Krists, þvi að
það er »kraftur Guðs til sáluhjáipar« —
til hjálpar úr öllu volæði. Það er kraftur,
sem reyndur hefir verið á liðnum öldum
og reynst eina ráðið til að umskapa mann-
legt hjarta, enda þótt það gerist ekki, svo
að heilir hópar manna verði nýir menn i
einu, heldur einstaklingarnir. »Hverjum
þeim, sem trúir«, (Róm. 1, 16), segir
postulinn, hverjum einstökum.
Þjóðfélagsdeilur eru alt annað en »heil-
agt stríð«. Markið, sem stefnt er að og
ráðin sem höfð eru til að ná þvi, er svo
jarðbundið alt, að af því getur aldrei
runnið sú gullöld, sem marga órar fyrir.
Lítið á verkamannafylkinguna, sem fylkir
sér annars vegar í þjóðfélagserjunum. Á
slefnuskrá hennar er margt einkar nýli-
legt og jafnvel kristilegt, þar er einkunar-
orðin: »Frelsi, jafnrélti og bróðerni« rituð
gullnu lelri og að aliir eigi jafnan rélt til
lífsins og bæiilegrar líðanar; en hana
vantar yfirleilt þann anda, sem geti gert
mennina betri, gert þá að raunverulega
»nýjum mönnum«. Það skal að sjálfsögðu
viðurkenna, að verkamannahreyfingin og
fulltrúar hennar er ekki öllum í löndum
jafn andkristileg eða fjandsamleg kristinni
trú. Enskir og rússneskir verkamenn eru
ef til vill í þeim efnum fjarlægast hvorir
öðrum. Aðkvæðamenn meðal fulltrúa verka-
lýðsins hafa líka bent á þelta andlega vol-
æði verkalýðshreyfingarinnar og haldið þeim
meginsannleika fram, að »sálin í allri betr-
un sé betrun sálarinnar og til þess að
mynda betra þjóðfélag þurfi betri menn«.
Fagnaðarerindikcerleikansenekkihatursins.
En hve þau eru sönn þessi orð hins
mikla meistara vors, að »maðurinn lifir
ekki á brauði einu saman!« Sé hinum
andlegu meginþörfum mannsins eigi full-
nægt, og lifi hann og striti að eins fyrir
þeirri »fæðu sem eyðist«, að eins til að full-
nægja sínum likamlegu kröfum, þá hverfur
það alt, semgreinir manninn frá dýrunum.
Oft er vitnað til Krists, um það, að
hann hafi æðsta úrskurðarvaldið í þjóðfé-
lagsdeilum og byltingum. Hann var sann-
nefndur vinur fátækra og munaðarlausra.
Hann kendi í brjósti um alla bágstadda,
og ekkert átaldi hann harðlegar en menn,
sem lifðu í óhófi og munaði, af því að
þeir lokuðu hjartu sínu fyrir fátækum og
nauðstöddum. En aldrei viðurkendi hann
að ofríki væri ráðið, sem beita ælti til að
ummynda þjóðfélagið og aldrei gerðist
hann byltingarmaður í sínu þjóðfélagi.
Hann vildi lála gjalda keisaranum silt.
Og eins og riki hans var ekki af þessum
heimi, svo beitti hann heldur ekki nein-
um veraldarvopnum til að efla það. Hann
flulli fagnaðarerindi kærleikans en ekki
hatursins, því að hann kendi, að allir
menn væru bræður, sem æltu að elska
hverjir aðra.
Pað sem heiminum riður mest á.
Kristur leit á likamlegar þarfir manna.
Hann gerði kraftaverk til að bæta úr
matarskorli og sefa hungur manna. En
andlegar þarfir manna, »brauð lífsins«, var
honum þó sérstaklega umliugað um. Hann
bauð öllum þeim sem erfiðuðu og voru
þunga hlaðnir að koma til sín g þiggja
hjá sér frið og hvild handa sálum sínum;
það lífsins brauð gæli enginn gefið, nema
hann og það eitt væri nauðsynlegt til þess
að menn gæti orðið sælir hér í lífi og átt
f vændum eilffa sælu. — Sœl /ramtíðarvon.
En betra, já, algerlega nýtt og farsælt
þjóðfélag mun þó upp koma um síðir.
Já, »eftir fyrirheili Guðs væntum vér nýs
himins og nýrrar jarðar, þar sem réttlæti
býr«. (2. Pét. 3, 13).
Pá mun sá tilgangur Guðs með menn-
ina ná fyllingu, að mennirnir skyldu vera
fullkomlega sælir í öllu tilliti. Fyrir þessu
upphaflega ráði tafði vald syndarinnar í
heiminum. En svo fer að lokum, að hin
lýnda Paradís finst að nýju, heimilið það
verður endurstofnað. Þá munu þeir »planta
víngarða og eta af ávexli þeirra«. og þá