Ljósvakinn - 01.01.1928, Síða 14

14
LJÓSVAKINN
er og ómissandi í frelsisáforminu. Því ef
t. d. trúuð manneskja fer strax tii himins
í sælu, um leið og hún deyr, þá getur það
illa samrýmst fyrir huga manns, að hin
sama persóna þurfi að risa upp aftur ein-
hverntíma. Og ef vantrúa maðurinn er
dæmdur strax eftir að hann deyr, og er
látinn i hegningarstaðinn, þá liggur mjög
nærri að spyrja, hvers vegna sá hinn sami,
eftir nokkur ár eða hundruð ára eða þús-
undir ára þurfi að risa upp tii þess svo
enn á ný að hljóta refsingu. Þessar og því
líkar skoðanir gera talsvert að þvf, að
efnið um upprisuna og dóminn eins og
Ritningin setur það fram verður óskýrt og
jafnvel óskiljanlegt fyrir almenningi.
Þessi atriði verða aftur á móli mjög
Ijós, ef við tökum með það sem Ritningin
sjálf kennir um þessi atriði. Þá sér mað-
ur fyrst hve afarmikla þýðingu upprisan
hefir. Rá er hún ekki lengur að eins
hugarburður, sem iítið þurfi að hugsa um
nánar — eins og hún er fyrir fjöldanum
nú, sem skoðar málið frá sjónhól þessara
kenninga, sem læðst hafa inn þar sem
þær þó ekki eiga heima. Upprisan verður
þá nokkuð, sem er óslítandi frá loforðum
Guðs, oss til frelsis. Við skulum nú reyna
að gera okkur grein fyrir hinni réttu af-
stöðu upprisunnar til kristindómsins að
öðru leyti, og þýðingu hennar í frelsis-
áformi Drottins vors Jesú Krists:
Afstaða upprisunnar við annað
það sem postul >rnir kendu
Frelsarinn lagði áherslu á upprisuna,
bæði í ræðu og ekki sfst með þvf, að
benda á eigin upprisu frá dauðum. Hann
hafði aftur og aftur sagt, að hann ælti að
deyja og rfsa upp aftur. Og hann talaði
líka skýrt um þann tíma, þá allir þeir,
sem dánir eru munu rfsa upp af gröfum
sfnum (Jóh. 5, 28. 29.), og hann benti
einnig á launin, er hinir réttlátu munu fá
eftir hina sérstöku upprisu þeirra (í upp-
risu réttlátra Lúk. 14, 14).
Þegar postularnir eftir himnaför Jesú
byrjuðu starfsemi sína í þágu fagnaðar-
boðskaparins um frelsið fyrir trú á Jesúm,
þá var upprisan — til hneykslis fyrir Gyð-
inga — eilt af aðal-efnunum, sem þeir
töluðu um. Þeir lögðu ekki aðeins mikla
áheizlu á þetta atriði (sem var prestunum
sérstaklega ógeðfelt) heldur settu þeir upp-
risu Jesú fram, sem hyrningarstein í kenn-
ingu þeirri, sem öllum bar að taka gilda,
er vildu taka á móti frelsinu í Kristi.
Þetta sést glögglega af Posts. 4, 1. 2.: En
meðan þeir (Pétur og Jóh.) voru að tala
til fólksins, komu að þeim prestarnir og
varðforingi helgidómsins og Sadukkearnir,
sem voru sárgramir af því, að þeir kendu
fólkinu og boðuðu upprisu dauðra í Jesú.
Og með miklum krafti báru postularnir
vitni um upprisu Drottins Jesú. 33. v. Sjá
kap. 1, 22.; 2, 24. 32. og marga fl. staði.
Hvað segir Páll postuli
um upprisuna?
Skömmu eftir að Páll snérist til kristin-
dómsins, tók hann að kenna f samkund-
unum, að Jesú væri sonur Guðs. Posts. 9
20. Aftur og aftur er sagt frá því í Post-
ulasögunni, að þessi mikli trúboði meðal
heiðingjanna og Gyðinga hafi prédikað
upprisu Jesú.
Skýrar en nokkur annar höfundur Nýja-
testamentisins hefir postulinn Páll gert
grein fyrir upprisunni i sambandi við
aðrar kenningar kristninnar. Hann benti
á, að upprisa dauðra væri sterk sönnun
þess að Kristur væri sonur Guðs. Róm. 1,
3. 4. I ráðsályktun sinni hefir Guð upp-
vakið oss ásamt með Kristi og búið oss
sæti í himninum ásamt með honum. Ef.
2, 6. 7. I skírninni erum við uppreistir til
þess að ganga í endurnýjung lífsins, eins
og Kristur var uppvakinn frá dauðum . .
og fyrir líking dauða hans (þ. e. eftirlfk-
ingu dauða hans og upprisu, en það er
skirnin, ef hún er framkvæmd eins og
Biblian kennir að eigi að framkvæma hana)