Ljósvakinn - 01.01.1928, Blaðsíða 17

LJÓSVAKINN
17
þá ekki heldur frelsari frá synd), ef Kristur
er ekki upprisinn frá dauðum 14. v. —
Jafnvel það að trúa á Krist, sem frelsara,
er þá gagnslaust, ef það er ekki staðreynd,
að hann hafi risið upp frá dauðum.
Og enn — enn íhugunarverðara. Ef Kristur
er ekki upprisinn . . . þá jafnframt þeir
einnig glataðir, sem sofnaðir eru i trú á
Krist (18. v.). Og hann bætir við: Ef vér
höfum sett von vora til Krist í þessu lifi
og alt er úti — þá erum vér aumkunar-
verðaslir allra manna (19. v.). Þvi næst
endar hann með sigurhrósi, sem kæfa ætti
alla vantrú hjá lesaranum, er hann Jýsir
yfir hinum eilífa óumbreytanlega sannleika:
En nú er Kristur upprisinn frá dauðum
sem frumgróði þeirra, sem sofnaðir eru
(20. v.).
Hvernig vikur þessu við? Hvað hafði
Páll postuli fyrir sér, að trúin væri ónýt,
að hinir trúuðu væru áfram í syndum
sínum, og að hinir sofnuöu f trú væru
glataðir, svo framarlega, að upprisa dauðra
ætti sér ekki stað?
Svarið við þessari spurningu er ofur
einfalt, en heíir að undirstöðu annað efni,
sem við munum ekki koma inn á i þess-
ari grein. Að eins segjum við þetta: Biblían
kennir, að hinir dauðu, bæði trúaðir og
vantrúaðir, sofi f gröfinni þangað til upp-
risan á sér stað, og að þeir þangað til hafi
enga meðvitund um nokkurn skapaðan
hlut — því það er hvorki starfsemi, né
hyggindi, né þekking, né vizka í dánar-
heimum, þangað sem þú fer. Eins og orð
Guðs kemst að orði (Préd. 9, 5. 10). Ef
þeir ekki risa upp aftur, þá fá þeir ekki
framar hlutdeild í lííinu, jafnvel hinir trú-
uðu eru þá glataðir, segir postulinn Páll.
Þeir verða þá áfram í dauðanum.
Þegar við yfirvegum upprisuna í ljósi
þessa sannleika, þá verður þetta afar-
þýðingarmikla alriði kristindómsins skýrt
og einfalt fyrir sjónum vorum. Undir upp-
risunni er komið, hið endanlega frelsi.
Án upprisu er ekkert frelsi, ekkert líf eftir
dauðann — ekkert eilíft lif.
Hversvegnaer deilaum upprisuna?
Deilan um upprisuna, er vegna tveggja
aðal-ástæða nú á dögum. Við viljum til
að enda með að eins taka yfirstandandi
tíma til athugunar á þessu atriði. Ýmsar
stefnur, sem hafa það á dagskrá, að »leita
hó/annav, eða taka það að eins með úr
Ritningunni, sem stutt geli þeirra eigin
hugmyndir, neita upprisunni af því, að
hún striði á móti náttúrulögmálinu, að
þeirra dómi. En sjáanlegt er það hverjum
trúuðum og öllum, sem lesa Nýjatestamentið,
að það, að neita upprisunni er sama og
hafna ailri kenningu Jesú og postulanna,
því þeir kendu greinilega, að dauðirmundu
rísa upp. Frelsarinn sagði: Undrist ekki
þelta, því sú kemur slund, að allir þeir,
sem í gröfunum eru munu heyra raust
hans, og þeir munu ganga út, þeir sem
golt hafa geit til upprisu lífsins, en þeir,
sem ilt hafa aöhafst til upprisu dómsins.
Jóh. 5, 28. 29. Páll postuli vænti »að upp
mundu rísa bæði réttlátir og ranglátir«,
og hann boðaði fagnaðarerindið um Jesúm
og upprisuna. Þegar dauðinn hreif burt
nokkra af hinum trúuðu, benti hann á,
að hinir sem eftir lifðu gætu huggað sig
við fyrirheitið um upprisuna, þegar
Kristur kemur aftur (Posts. 24, 15; 17, 18;
1. Þess. 4, 13-18). Þegar hinn síðasti
lúður kveður við mun Kristur opinberast
í skýjum himins, og hinir réttlátu dánu
rfsa upp úr gröfum sinum (1. Kor. 15,
50—55).
Og að segja, að ómögulegt sé að dauðir
rísi upp, þá situr það illa á dauðlegum,
vanmáttugum manneskjum, að neita orð-
um Ritningarinnar, og segja að skaparinn
geli ekki reist hina dánu upp aftur af
gröíinni. Var það ekki engill, sem sagði að
ekkert væri Guði ómátlugt? Og sagði ekki
Jesús sjálfur, að fyrir Guði eru allir hlutir