Ljósvakinn - 01.01.1928, Side 18

18
LJÓ;SVAKINN
mögulegir, og það sem mönuum væri
ómögulegt það væri Guði mögulegt (Lúk.
I. 37; 18. 27; Matt. 19. 26). Abraham
trúði, að Guði væri ekkert ómáttugt og að
hann jafnvel gæti reist frá dauðum (Hebr.
II, 19).
Önnur ástæðan til þess að deila er um
upprisuna, er eins og drepið hefir verið á
framar í greininni, að kenningar eru mjög
útbreiddar innan kristindómsins (sem alls
ekki eru bygðar á Ritningunni), sem gera
það að verkum, að upprisan virðist þá
að miklu leyti óþörf og lítt skiljanleg. Sá,
sem rannsakar Ritninguna og trúir þvl sem
hann les, mun t. d. ekki kannast við, að
hinir dauðu sé annaðhvort i himninum
eða í hegningarstaðnum. En sú kenning
hefir mesta þoku lagt yfir sannleika upp-
risukenningarinnar. Hinn réttláti Abel dó
fyrir mörgum þús. ára. Ef hann væri hjá
Guði f sælu, hversvegna þyrfti hann þá að
rfsa upp aftur? Sömu spurningar gæti
maður spurt gagnvart Nóa, Abraham,
Daníel, Páli, Jóhannesi og öllum þeim
mörgu miljónum, sem dáið hafa i hinni
sáluhjálplegu trú á fyrirheitin f Jesú Kristi.
Alt, sem menn gætu stungið upp á, sem
ástæðu fyrir aftur-upprisu, hlýtur að vera
algerlega þýðingarlaust. Biblfan kennir
ekkert um millibilsástand, sem ætti að
vera hálfgert frelsi eða hálfgerð vansæla
sem hinir dauðu komi svo úr og verði
þá í algerðri sælu eða vansælu. Pað eru
aðeins mannahugmyndir, sem ekki eiga
að hafa neitt gildi í augum kristinna
manna, heldur aðeins orð Guðs.
Kenningin um upprisuna, er einhver
fegursti og þýðingarmesti þátturinn i fagn-
aðarerindinu. Grípum hana með trúarinnar
augum, og keppum eftir fullvissunni að
við einnig munum rfsa upp til þess að
taka á móti Frelsaranum er hann kemur
f skýjum himins. Pað orð er satt: þvi að
ef við höfum dáið með honum, þá mun-
um vér og lifa með honum. (2. Tím. 2, 11).
E. A.
Hversvegna bauð Guð manninum að hvilast
einn dag í hverri viku.
Eftir J. C. Stevens.
Vér skulum gera grein fyrir þessu atriði
með þvi að svara eftirfarandi spurningum:
Hver setti hvildardaginn?
Hvenær varð hann til?
Til hvers var hann settur?
Til handa hverjum var hann boðinn?
Hvernig varð hann til?
Hve lengi mun hann verða haldinn?
Tökum þá fyrst fyrir spurninguna: Hver
setti hvildardaginn? Eftir þvi sem Heilög
ritning heldur fram, er það mjög augljóst
að Guð Faðir og Sonurinn samstörfuðu
að þvf, að skapa þessa jörð og alla hluti
er á henni finnast, og þaö þóknaðist
Fööurnum að láta Soninn framkvæma
verkiö persónulega. Við lesum f Efesus-
bréfinu 3, 9.: »að upplýsa alla um það,
hver verið hafi tilgangurinu með þessum
leyndardómi, sem frá eilifð hefir verið
hulinn í Guði, sem alt hefir skapað«. Og i
Hebr. 1, 1.—2. er sagl, að það hafi verið
Sonurinn, sem framkvæmdi sköpunina:
»Eftir að Guð hafði oftsinnis talað til feðr-
anna og með mörgu móti fyrir munn
spámannanna, hefir hann i lok þessara
daga til vor taiað fyrir Soninn, sem hann
setti erfingja allra hluta, og hann lika hefir
gert heimana fyrir«. Petta tekur Páll post-