Kennarinn - 01.11.1897, Qupperneq 4

—4—
fylgsnum andanshina hulduhœfileika,
auka sjónina, efla skilninginn og opna
lijartað. Hinn æðsti hæfileiki mann-
legrai' veru er hæfiileikinn til að
þekkja guð, liina æðstu veru. Engin
menntun er sönn nje fullnægjandi fyr
en hún opnar fyrir manni liinn guð-
lega heim og færir manni eilífar hug-
sjónir og guðlegar hugmyndir.
Hessa æðstu menntun verðið ]>jer,
foreldrar, fyrst allra að veita börnun-
um yðar sjálf. Fyrsti og bezti
skólinn A að vera heimaskólinn.
Fyrstu lexíurnar A barnið að læra við
móður knjen. E>að er par að himinn
guðs A að opnast yfir hinu saklausa
barni, pA pað lilustar A orð föður eða
móður, sem scgja pví frAhinum heil-
aga föður A himnum og liinu guðlega
.bísú barni, sem i lieiminn kom.
En foreldrunum til aðstoðar við
uppfræðslu barnanna stofna liinir
kristnu söfnuðir sunnudagsskóla, par
sem börnunum er veitt tilsögn i guðs
orði, Síðan eru pau lAtin ganga til
uppfræðslu til kennimannssafnaðarins
til undirbúninffs undir fermin<runa.
“ O
En til pes sað uppfræðslan í sunnu-
' dagsskólanum og hjá jirestinum
geti orðið börnunum til blessunar,
]>urfa foreklrarnir, um fram allt, að
vera samverkandi í peirri starfsemi.
E>að er mjög hæpið, að pað barn hafi
liið tilætlaða gagn af sd.skólanum,
sem sjer, að foreldrar sínir gefa skóI-
anum lítinn gaum, koma sjAlf aldrei
í skólann og tala aldrei við pað um
lexíuna. E>að er pvíhin mesta nauðsf n
og æ'.ti að vera Jiverju foreldri ljúf
| skvlda, að börnin sjeu heima búin
undir skólann, að foreldrarnir komi
með peim við og við, kenni peim lex-
íuna og lAti pau í öllu sjá að
peim sje annt um skólann og pau í
skólanum.
Þegar Iiin góðu frækorn Aað gróð-
ursetjaí akurlendi hinna ungu hjartna,
kemur pað einatt fyrir, að upprœta
parf smA illgresi, sempegarliefurnAð
að vaxa par. Slíkt orsakar stundum
sArsauka. Börnin finna stundum til
ef pau eru Aminnt af kennaranum eöa
prestinum,'bg í hve miklum kærleika,
sem pað annars er gjört, hættir peim
stundum við að lAta sjer pvkja pað.
E>A er allt undir pví komið, að foreldr-
arnir taki rjett í strenginn, verðisam-
verkandi kennaranum en ekki mót-
verkandi. E>etta geta foreldrarnir svo
að eins, að peir sjeu af lífi ógsAI með í
starfinu.
“Leyíiðbörnunum til mín að koma,”
sagði frelsarinn. Ó, leyíið pjer, for-
•eldrar, börnunum yðar að lcoma til
Iians og leiðið pau pangað.
TIL BARNANNA.
Við ykkur,börnin, vill “Kennarinn”
fyrst og fremst fA að tala. Honum
pykir vænt um ykkur og hann veit að
guði pykir vænt um ykkur. SmAm
saman ætlar “Kennarinn” aö segja
ykkur ymislegt, sem pið getið liaft
bæði gagn og gaman af. Nú ætlar
hann að byrja með pví að segja ykkur
stutta sögu.
Fyrir eittlivað hundrað árum bjó
maður í borginni Gloucester á Eng-