Kennarinn - 01.03.1899, Blaðsíða 5

-77-
Hversu frjóvsamur jarðvegur, að sá lærdómum í, er liin unga sál! Orðin, sem for-
eldrarnir tala, spíra tar! Háðsyrði um biblíuna. talað við borðið eða arninn, fest-
ist í liuga drengsins og bjálpar til að gera hann að vantrúarmanni. Mikið af hinum
heimskulegu húrtogunum og uinmadutn um prédikanir, sem foreldrarnir oft leyfa
sér að liafa um liönd, j.egar komið er lieim úr kirkjunui, eyöir öllum álirifum liius
guðlega boðskapar. Þetta getur líkaorðið að synd móti heilögum anda, sem inn-
blós boðskapinn, og sem kann sko er með sinui þögulu aðferð að verka á hjarta
oinhvers barnsins í fjölskyldunni, Hversu mikið gagn góð prédikun gerir, er oft-
ast ákveðið sama daginn og liúti er flutt; foreldrarnir lijálpa oft til að gera út um
það. í flestum tilfellum eru trúarbragða-villur arfgengar. Siðferðisleg veiklun
gengur einnig í arf frá föður til sonar. Oliollar bækur (eða blöð), sem foreldrarnir
hafa á heimilunum, verða að líkindum lesnar af hinum yngri. Og þegar faðirinn
fer með son sinn eðadóttur á hin algengu leikhús, erdrenguriun í liættu,aö óhrein-
leiki leiksviðsins kveiki i iionumástríðu-bál, og skírlíil dótturinnar er flekkað með
að horfa á liina ósíðsömu leiki. Það er nógu ilt að saurga sína eigin sál; ég grát-
bæniyður: syndgið ekki móti börnunum yðar! -Theodore L. Ouyler.
Unglingspiltur í Lundúnaborg, sent var kennari við sunnudagsskóla, hafði sýnt
þá framúrskarandi liælilei ,a, þegarliann var sjált'ur i skólanum, að ltanu komst þar
að sem keunari skömm i eftir að hann útskrifaðist )>aðan, Það var einhvern
dag, er haun kom úrskál t mtn, að haun mætti lítilli stúlkn á götunni; hún var
illa til fara og )>að lá illa á lienni. Þá voru rnörg, fjöldamörg börn í Lundúna
borg, sem áttu ekkort h.úinili og nrðu að vera úti nótt ogdag. Þegar kalt var,
hnipruðu þau sig undir eiuhvern iiúsvegg og voru þar skjálfwndi á næturnar, en á
daginn gengu þau á milli manna og báöu að gel'a sér 1,2 eða Í1 aura. “Ilvað geng-
urað þér litla stúlka'í” spttrði hann, “livers vegna ertu ekki lteima lijá )>ér?” “Ég
á hvergi heima,” sagði luítt, viltu ekki gefa mér 5 aura til þess að kaúpa fyrir eitt-
livað til að borða, ég lieli ekkert borðað síðan í gærmorgun.” Jón tók litlu stúlk-
tma með sér, keyjiti mat liandu lienni og fórsíðan með liaua inn í kofa, sem var lijá
sunnudagsskólanum og las )>ar fyrir lienni kalla úr rituiugunni; svo sagði hann
lienni frá suiinudagsskólanuni, og liún lilustaði á lianii með atliygli. “Jieldurðn
ekki að )>ér þætti gaman að vera á sumiudagaskólanum?” sagði Jón. “Jú,” svaraði
litla stúlkan. Það lilýtur að vera dæ.nalaust gott að vera |>ar,” Næsta dag fór Jón
til skólameistarans og sagði hoiiuin frá þessari litlu stúlku. Skólameistaranuni
þótti mjög vænt um Jón og lianii gjörði )>að fyrir hann að taka liana lieim til sín og
kosta liana á skólann.
Nú er luíii orðin fulltiða kona í Luudúnaborg og sjálf kennari við þenna sama
sunnudagaskóla—og |>etta áttihún Jóui að )>akka. (l>ýtt úr ensku).
“jEskan.”
Þegar Lútervarað ganga fram fyrir dómara sína í Worms, kom til lians giunall
liershöfðingi, sem verið hal'ði í uiörgum griinnium orustum, klappaöi á öxiiua á
lionuiu og uiælti:
“Vesalings miiiikur, vesalings niunkur! Þút ert í |>ann veginn að garga fratn til
stærra lireystiverks lieldur en ég eöa nokktir annar liersliöif ingi liefur unuið á
liintiin blóðugasta orustuveili. Kn ef nr.álstaOur |inn er réttli'.tur og )ú ert sann
iærður um )>nð, þágakk þú fratn í guðs nal'iii og óttast ekkert. Guð mi.n ekki yflr-
feui'a )>ig”.