Kennarinn - 01.08.1899, Blaðsíða 11

—163—
SK ÝliTNGA R.
I. Fri((r-KÍtiváUnn.— Jakob liiifði ekki longur getað j,ola8 yfirgiing LabanB og
haf ði þvi t(kið tigrjp fiá MeBBpótimíu n.eð nlt sitt skyldulið og lugt á stað til
Kanaanslauds. Laban veitti honum eftirförog var afarreiður, en guð aðvaraði hann
í draumi,að hann ekki gerði Jakob neitt ilt. Þegar þeir finnast talar Laban mörg
særandi orð við Jakob, en Jakob svarar með gœtni og stillingu,og reiði Labans sef-
aðist við þessi kurteisu orð Jakobs ot við það að sjá börn sln og barnabörn. Þeir
kotna sér loks saman um að gera friðarsamning sin á milli, taka því marga steina
og hlaðii vörðu til vituis og ákalla guð. Ótti drottins aftraði báðtim þessum mönn-
uin frá að halda deilum sínum áfram. Að sönnu er guðhræðsla þeirra á fremur
lágu stigi. Það er eins og þeim virðist aðal-ætlunarverk guðsséað vera sáttasemjari
rnilli þeirra, en hans dýrð og vegsemd lians nafns í sjálfu sér gleyma þeir. Það
ern til þeir inenn á vorum dögum, sem liafa jafn ógöfuga skoðun á trúarbrögð-
unum ogþetta, þeir ætla aðguðs vegseind sé mest i því einu, að gera þá farsæla liér
í liflnu, hjáljta áfratn fyrirtækjum þeirra, hefna fyrir það sem aBrir gera þeim rangt,
o, s. ftv. Varöau, steinalirúan, sem þeir Laban og Jakob hlóðu, átti að vera minn-
ismerki utn sáttmálan. Slíkar vörður eru margar í austurlöndum, því þetta var
iandsvenja. Laban kallaði vörðuna Jeger-sahaduta og þýðir á kaldeísku liið sama
sem iiið lieiireska nafn, Gilead, sem Jakob nefndi liana: ‘•vitna-lirúga.” Eftir þetta
skildu þeir og áreittu aldrei livor annan.
II. SáUmáli vor við guð.— Vér gerum vel i því að taka oss tilefni af þessari frásögu
til að minnast sáttmála sjálfra vor. Allir höfum vér kristnir menn gert sáttmála
frammi fyrir guði. Vér köllurn það skírnar-sáttmála. Þessi samningur var gerður
við það tækifæri að vér vorum gerðir borgarar í guðs ríki við skírnina. Vér geng-
utn |.á að þeim samningi að vér skyldtim öllum óguðleik afneita, á þríeinan guð
trúa, og heilögu líferni lifa til daganna enda. Skírnin var merki og staöfesting
þessa. Samning þessuin verður ekki rift að ósekju. Dauðinn er vis hverjum þeim,
sem svikur drottin í trygðum þessum og ekki bætir ráð sitt og aftur nær sáttum við
g'.ið. Minnumst þess, að )>að er stór ábyrgðarhluti fyrir guði að láta sér nokkra
stund úr minni líða þennan samning.
III. Dvottiux augu evu yfiv öllutn sáttmálum,—öll heit vor, öll loforð, allir
satnningar, í stórum stýl og smáum, sér guð og er vitni að. Hvert “já” er því
eiður, livert loforð heilagt. Þegar menu semja eittlivað sin á meðal, er samn-
iugurinn bindandi fyrir guði. Og þessi nærvera guðs og eftirlit haus
með framkvæmdum lofoi ðantia gerir hlutaðeigendur óhulta, þvi þeir vita, hvor
um sig, að hinn óttast svo guð, að hann ekki getur látið sér til liugar koma
að svíkja lol'orð sitt, eða ganga úr leik. I engu er kristindómurinn ólíkari
öörum trúarbrögðum en í þvi, liversu ríkt hann gengur eftir orðheldni og iirein-
skilni. “Einmanúel, guð með oss”, er skrifað á hvern samning.
Nemið það, börn, að guð sér til ykkar og er vitni að liverju því, sem þið
aðhaflst, Ilanu heyrir hvert orð, sem þið talið, og er vottur að hverju lof-
orði ykkar. llann veit líka um alt, sem þið luigsið, og veit um alt sem þiö
áformið. Verið þvi hrein og satinleikselskandi í liugsunum, orðum og verk-
uin, svo |>ið ekki verðið með kinnroða aö standa frammi fyrrir dómstól guðs
á efsta degi.