Kennarinn - 01.08.1899, Qupperneq 15

—167—
SKTRINGAR.
1. Jakob glimir vi/í cngilinn.—Jakob er áhygpiufullur tít af morgundeginum og
kvíðir að hitta Jísatí bróður sinn. Um kveldið íætur hann ferja alt fólkið og far-
angurinn ylir ána. Synir hans vöru ntí 11, Benjamín var enn ekki fæddur. Sjálfur
dvelur Jakob einn á austurbakka árinnar alla nóttina. Það sem fyrir hann kemur
þessa nótt, var liið )>ýðingarmesta átriði í æíisögu hans. Þegar hann fyrir 20 árum
hafði ferðast þessa sömu leið austur til Mesapótamíu, fótgangandi og einn síns liðs,
hafði guð birst honum í draumvitrun við Betel og lieitið honnm að leiða og annast
liaun. Þegar liann ntí er á heimleið, eftir hina löngu títlegð birtist guð honum á
ný, en á mjög ólíkan liátt. Þessi opinberun guðs er undarleg og óskiljanleg. Þar
sem Jakob er einn á gangi um nóttina fram og aftur eftir árbakkanum kemur til
móts við hann “maður” og ræður á hann. Þeir eigast við alla nóttina og ekki er
þess getið að )>eir talist við fyr eu í dögun. Hvorugur fær hinn sigraðan. Loks
sló hiun ókunni maður á mjöðm Jakobs og gekk liún tír lið. Bar hann )>etta til
menjar alla ætí. En ntí taka þeir að talast við og maðurinn gerir sig líklegan að skilja
við hann, en Jakob segist ekki sleppa honum fyr en hann blessi sig. Háfa auga
lians nú opnast svo að hann veic að þetta er ekki maður heldur guð sjálfur,
sem hann glímir við. Drottinn segir að lmnn skuli ekki lengur heita .Takob (hæi-
haldari) heldur ísrael (liöfðingi guðs), )>ví hann liafi ntí fengið guðlegan styrk og
muni máttugur verða fyrir guði og mönnum. Stað þessum, sem þeir áctust víð á,
gaf Jnkob nafnið Penlel (auglit guðs), )>vi hann sagðist liafa sóð auglit drottins og
lifað.
Jafnvel )>ó enginn vafl sé á því, að viðureign )>essi liatí verið líkamleg, er )>ó kann-
ske aðal-atriði hennar andlegs eðlis. Það er andlegt stríð, sem Jakob gengnr í
gegn um. Sál lians glímir við drottin í bæn, í hugsun. Hann er að heyja )>að
stríð, sem mannssálin þarf í gegn um að ganga áður en litín getur algerlega getíst
upp fyrir guði, hætt sjálf en gengið guði á hönd. Þessa andlegu glímu þekkja
sanntrtíuð guðsbörn af reynslu.
“Maðurinn”, “engillinn”, var guðs souur, önnur porsóna guðdómsins, Jesús Krist-
ur. Á gamla-testamentis tíðinni kom )>að nokkrum sinuum fyrir (t. d. )>egar drott-
inn birtist Abraham í Mambreslundi) að guð opinberaðist í mannlegu holdi. Stí
holdtekja er önnur og annað en holdtekja guðs sonar sem frelsara mannanna í
fylling tíinans. “Engillinn” vildi ekki segja Jakob til nafns síns, )>ví sá leyndar-
dómur gat ekld opinberast fyr en þeim skilyrðum var fullnægt., vegna liverra “Jak-
ob” var gerður “ísrael”.
Öll )>essi frásaga er stórt, óskiljanlegt undur. En þnð er sýnileg mynd |>ess, sem
á sér stað í fari mannsins, þegar hann biður almáttugan guð, og sála hans glímir
við leyndardóma hins eilífa andans-lífs og er huggunarríkt dæmi upp á blessun )>á,
sem syndugum manni, veitist þegar eftir sálarstríðið og bænina að guðs sonur, Jes-
tís Kristur, birtist manni og blessar mann með sínum guðdómlega friði og gerir
manninn trtíaðan og góðan “höfðingja fyrir guði.”
Þetta stríð Jakobs, þessi glíma lians minnir mann á hugarstríð hinna mörgu
guðs stórmenna, sem þurft liafa að ganga gegn um lireinsunareld kvalafulls sálar-
stríðs áður en )>eir náð hafa hinum fullkomna styrk, Ekkert dæmi er kann ske
ljósara en dæmi Ltíters, sem gegn um gekk hina miklu eldraun hugarstríðsins
áður en hann varð liinn mikli “höfðingi fyrir guði.”