Kennarinn - 01.09.1900, Blaðsíða 5

169—
sem kennari íi sunnudagsskóla, ef orðið, sem liann kennir, er satt og rótt;
on hve miklu meiri íihrif hlytur það orð að hafa, er keniur frá manni, sem
sjAlfur trúir J>ví, er hann kennir,—sjíilfur h fögnu.ð í hjarta sínu yfir því,
að liann hefir fundið og lært að elska frelsara í-.álu sinnar. Sá maður er
ekki einungis að troða J»ví í börnin, i-om hann liefur lesið í bókurn, ekki
einungis aö kenna kristindóminn smn fræðigrein, boldur er liann einnig
að útlista fyrir Jndm, ]>að sem liann hefir sjálfur reynt í eigin lijarta sínu.
l>etta gjörir kennslu-efnið að penmnulegu málefni, Það kemst með
Jjessu móti nær hjörtum 1 arnanna, llanu á, með öðrunr orðum, ekki
einungls að köúna um ICi'ist heldur 'á hann að lcen'iKi Krist sjálfan-
I-Jaim k að reyna að g jöra hann að lifandi pers'inii fyrir börnin, láta J>au
J>ekk ja hann, ekki einungis sem.söguloga poréónu, licldur soni vin T>eirra
og allra manmi,—vin, sem st^ðna'f vilJ vera rneð Jn-im og í J>eim, vin, sem
u n ieið er liinn góði hirðir J>eirra, er leiðir J>au að liinu græna haglendi
og hinu'hægt renftandi vat.ni, leiði'r þau um liinn dimma dal og dauðans
skugjvnj í sorg og gleöi, í iííi og dauöa; loiðir {>au til að oignast liið
sanna og góða, leiðir J>aú að borði sínu 'og veitir J>eim tímanlega og
oiiífa blcssun, vcitir ]>eim sitt eigiö'hold til að eta, sitt eigið blóð til að
drolcka,—gefur þeiin ekki eintingi.s trúfog kærleika, lielduf oinnig mann-
d.ið, hugrek'ki og aíl til sannra framfara í öllu andlegu og voraldlegu. Sá
ítiaður, sem hoíir svona nána þokkingu á frelsaranum og þvkir svona
iuniletia' vffint um liann, heíir eitt skilyrði fyrir þvi, að geta verið sunnu-
dagsakóla-kennari.
“Því kærleiki guðs þvingar oss.” segir Páll (II.Kor. 5:14). Kærleik-
urinn til frelsarans á að knvja fram alt starf súnnudagsskóla-konnarans.
Ætlunarverkið á að vera honum ljúft og inndælt, ekki einungis vegna
J>ess, livað honum T>ykir skemt.ilegt að kenna, lieldur einnig vogna ]>ess,
að honum J>ykir svo vænt um frelsarann og er gagntekinn af sömu löiigun
og Pfill, ]>egar hann stóð frammi fyrir Agrippa konungi og sagði: “l>ess
bið eg guð, livort sem ]>að vantar mikið eða lítið, að ekki einungis ]>ú,
heldur og allir, sem tiJ mín heyra í dag,’ verði þvílíkir, sem og, að uudan-
teknum þessum fjötrum.” (Pgb. 26:29).
En kennaranum þarf einnig að þykja vænt um börnin eða nemendurna.
Sá maður, sem altaf er að tala um hvað “krakkarnir eru vitlausir og leið-
inlegir,” er ekki sannur kennari, Sá maður, sem fiytur efnið, að eins af
því honurr. þykir gaman að fara með ]>::ð, er ekki nema hálíur kennari.
Ef ]>að or víst, að kærleikurinn til Krists á að knýja kennarann áfram í
starfi hans, er ]>að sngu síður víst, að elskan til barnanna á eiunig að
linyja hann áfram, til að leggja fram sína ítrustu krafta þeim til blessun-