Kennarinn - 01.10.1900, Blaðsíða 4

—184—
legt fríitvennu sjónarmiði. l>að er í fyrsta lagi skaðlegt vegna þess, það
sviftir kennarann peirri æíingu, sem hann mundi fi við það að reyna að
spyrja sjálfur; það eykur leti og kæruleysi lians, þar sem það er gert
fyrirhann, sem hann á að gera sjálfur. 1 öðru lagi er þetta skaðlegt af
þeirri ástæðu, að spurningar þessar í blöðunum, eins og þær t. d, voru í
Kennaranum,* voru framsettar án nokkurs tillits til aldurs og þroska
nemendanna. Hugsið yður, að leggja sömu spurningarnar fyrir þroskuð
ungrnonni og fyrir 5-0 ára gömul börn; hve grátlega óheppilegt! I>etta
er oins kenslufræðislega skakt eins og nokkur hlutur getur verið. Sá,
sem kennir, or ekki oinungis að kenna tfnið heldur líka að kenna nem-
endunum. Hann verður að hugsa, ekki oÍDungisum efnið, lieldur einnig
nemendurna. Hvað er að kenna “lexíu?” Aðallega það, að korna
nemendunum til að skilja hana. Og nú eru nemendurnir í sunnudags-
skólunum með ótal sórkennileikum og ótal sórstökum þörfurn þarafleið-
andi. Ekkert eitt spurningaval geturhentað þeim ölluni.
Engar reglur er hér hægt að gefa fyrir því, hvornig á að spyrja. Kenn-
arinn vorður að hafa það ljóst fyrir sér, hvað hann vill kenna og svo
reyna af öllum rnætti að haga spurningunum eftir skilnings-þroska
nemendanna. Hann verðui að spyrja út úr barninu það, sem það veit;
ekki oinungis það, som það veit að það veit, holdur einnig þáð, sem það
ekki enn kann að gera sér Ijósa grein fyrir að það veit. Á þessu verður
svo kennarinn að byggja það, er hann bætir við.
Vér skulum framsetja þetta frá dálítið öðru sjónarmiði. Kennari, sem
sjcilur lexíuna vel, vill koraa barninu, sem ekki skilur hana, til að skilja.
Þetta or takmark lians. Eil þess að framkvæma þetta, verður hann að
leggja fram þær spurningar, sem bezt koma barninu til að skilja. þetta
er oft hægra sagt on gert; on [>etta verður stöðugt að vora vort inark og
mið. Og mikið or unnið, þogar sá, sem segir til, skilur köllunarverk
sitt, Berið upp þær spur'ningar, sem kriyja frain hugsunarkraft barnsins.
Forðist yfir höfuð allar spurningar, sem hægt or að svara að eins með já
eða nei, sömuleiðis allar aðrar spurningar, sem ekki vekja neina hugsun.
Varist að svara fyrir barnið, nema alt annað hafi verið reynt. Varist að
taka upp svar barnsins, eins og svo margir kennarar gera.
Sá, sem heita vill kennari, verður að knnna að srgja frá og spyrja.
Vér höfum talað um verkamanninn og reynt til að lysa því, livern-
ig liann þarf að vera útbúinn. Nú komuin vér að liinu síðara: verk-
inu sjálfu, kenslunni. Þessi rerkamaður, sein vér höfum vcrið að tala
* Eins og skýrt var fráíblaðinu var aldrei ætlast til að spurningarnar, sem voru
JCennaraniim, væru brukaðar á J>auu liútt, sem hér er talað um.—Hitstj,