Mánaðarblað K.F.U.M. - 01.06.1909, Blaðsíða 3
I. ÁRG.
MÁNAÐARBLAÐ K. F. U. M.
43
fylgir lioimm knúður fram af
þeim ómótstæðilega kærleika, er
lj'sir út úr himindjúpu augna-
ráði hans. Undrandi og stund-
uin hikandi taka þeir að fylgja
honum. Fyrst vilja þeir ef lil
vill aðeins sjá. hvar liann eigi
heima (Jóh. 1, 38.), en það sem
þeir lieyra og sjá af orðum hans
og verkum, gefur þeim grunsemd
um, að í honum sje óendanlega
miklu meira, en þeir gátu skilið i
fyrstu.
Hann talar svo hlátl áfram
að sjerliver gelur skilið það, og
])ó eru orð hans svo djúp, að
nílján aldir með öllum þroskan-
um i mannlegri hugsun og
skarpskygni hafa ekki náð lil
hotns í þeim. Orð hans eru
ekki hundin af þjóðlegum skorð-
um, þau ná með sama krapli
mönnum af öllum þjóðum og á
öllum menningarstigum. Við-
fangsefni hans eru ekki stjórn-
fræði, fjelagsfræði eða nokkuð
því likt. Allt þelta breytist með
tiðum og tækjum. Hann lalar
ekki um listir. — Þæl' eru við-
fangsefni aðeins lílils hluta af
mannkyninu. — Ekki um vís-
mdi. — Pau verða ávalt eign
fárra manna. — Hann talar við
mennina sem menn. Hann hefur
eitlhvað að segja hverjum ein-
mn: Mæðumönnum og hinum
kaniingjusömu, lærðum og ó-
lærðuin, syndurum og dýrðling-
l*m, sjúkum og heilbrigðum,
börnum og konungum, við alla
eiga orð hans, og sá sem með-
tekur þau, íinnur uppspretíulind
lífs, kraptar og gleði, sem aldrei
þornar.
Hann talaði engin innantóm
orð, hvorki slík, sem eru hand-
hæg til þess að dylja óáreiðan-
leikann i skrumloforðum þjóð-
málaskúinanna, nje slík, sem
ráða svo miklu í daglegu lali
manna, og að miklu lcyli eru
ætlnð lil ]>ess að draga hugann
frá járnhörðnm veruleikanum.
Hann vjek ekki úr vegi fyrir
úrlausnarefnum lífsins, heldur
brauzt heint inn í kjarna máls-
ins og þó voru setningar hans
ekki vængjaklipptar af orðunum
»ef«, »ef lil vill«, »sennilegl«.
Nei, »Sannlega, sannlega segi
jeg yður«, það var orðaliltæki
sem hann hafði ofl til að byrja
með ummæli um þýðingarmeslu
hluti, ummæli, sem ekki hafa
úrelzt á öldunum, er liðið liafa
síðan þau komu af munni
hans.
Enginn skyndilegur ákali eða
hugarhræring kom lionum til að
segja vanhugsuð orð, er hann
svo varð að taka aptur, eða slík
orð, sem aðeins áttu við í þann
svipinn. Og þó voru orð hans
ekki aðeins úlhugsuð lífssannindi.
Pau snerla i hverju atriði hein-
línis lílið sjálft og vitna um, að
liann lifði líli sínu með mönn-
um og lók þátl í kjörum þeirra.