Ný kristileg smárit - 01.02.1893, Blaðsíða 4

4
Hok-Chiang. Fólkið þar þarfnast fagnaðarerindis-
ins, og það er mitt fólk«.
Síðan rjeðst hann til fararinnar. Hann hafði
engan djúpsettan lærdóm upp á að hjóða, en hann
hafði Guðs orð á vörum sínum og gat vitnað um
það, sem hann hafði komizt að raun um í hjarta
sínu. Sumstaðar var hann grýttur, á öðrum stað
urpu menn saur á hann og fieira þessu líkt; en
eigi ljet hann það á sjer festa, heldur hjelt ferð-
um sínum áfram, til að flytja hinn mikla fagnað-
arboðskap, og margir veittu orðum hans eptirtekt.
Eigi leið á löngu, unz óvinir hans í Ilok-Chiang
festu höndur á honum og leiddu hann fyrir dómar-
ann. Á hann voru boruar ósaunar sakargiptir,
studdar af ljúgvottum, en hinn lieiðni dóinari tók
það allt gott og gilt, og dæmdi hann til að þola
2000 högg. Hinum harðýðgislega dómi var fullnægt
með bambusviði á bert bakið, og að því búnu var
hann borinn á kristniboðsstöðina nær dauða en
lífi. Sagði læknirinn, að hann hefði aldrei sjeð
neinum manni svo freklega misþyrmt og taldi
hann manninn því nær af. Kristniböðinn skund-
aði til hans, og var á leiðinni að velta fyrir sjer,
hvert huggunarríkast orð hann gæti fundið í ritn-
ingunni, til að ávarpa hann með. — En brosandi
tók hann á móti kristniboðanum, varð fyrri til
máls og sagði: »Kennari, þessi vesalings líkami
tekur nú út miklar þjáningar, en sæll friður býr í
hjarta mjer. Jesús er hjá mjer. Vora má, að hann
ætli að taka mig heim til himins, og tek jeg því
með gleði*. — Kjett á eptir bráði nokkuð af lion-
um, nýtt fjör færðist um hann, hann leitaðist við