Ný kristileg smárit - 01.04.1894, Blaðsíða 6

46
mjer inn í baðstofuhús, hvar eg söng með honum
ýmisle'ga sálma, sem áttu við hana þáverandi ástand,
þar til á stað skyldi farið til aftökustaðarins, Hann
beiddist að mega kveðja allt fólkið, það safnaðist
því saman, og margir aðkomandi, í bæjardyrnar,
hvar við sungum fyrsta versið af ur. 220 í sálma-
bókinni: nHversu mig leysast langar«, að hverju
búnu eg talaði til hans eptirfylgjandi orð.
þessi ræða er tölnvert styttri, mest kuggandi orð.
Til ályktunar sungum við síðasta vers fyrnefnds
sálms: »í stríði hins stranga dauða«, að hverju
búnu hann kvaddi allt heímafólkið með kossi og
blíðsemdarorðum, og hans rósemi og hugprýði var
enn hin sama.
f>á riðið var á stað til aftökustaðarins, sem voru
2 bæjarleiðir, var eptir ósk hans byrjaður sálrnur-
inn : »Allt eins og blórastrið eina« og sunginn út
þrisvar. þegar hann kom á aftökustaðinn, heils-
aði hann alúðlega upp á alla, en enginn sá sorg á
honum. Skarprjettarann ávarpaði hann með blíð-
seandarorðum, beiddi hann að gjöra sitt verk með
kærleika, og óskaði honum slíkrar fullvissu við
dauðans aðkomu um Guðs náð og syndanna fyrir-
gefning, sem hann nú sjálfur hefði. Eg minnist
þessa einkum af því, að hann hafði áður méint,
að þessi maður mundi vilja vinna sjer bana í
hefndarskyni, þar hann er bróðir hins myrta Nat-
ans, og þetta hafði fyrst í stað ekki góða verkun
í verki hans umvendunar, en Guð gaf honum styrk
til að yfirvinna aldeilis þessa grillu sem allar aðr-
ar. Að því búnu beiddist hann að mega sjá öxina,
gekk þangað sem hún lá, kyssti á hana og sagði: