Ný kristileg smárit - 01.04.1894, Blaðsíða 11

51
sögð. Hann hafði haft góða söngrödd, og til að
fullkomnast í sönglistinni, hafði hann skömmu eptir
kynningu sína við meistara Leonardo farið til
Eómaborgar. J>ar lenti hann í gjálífum solli, sem
hreif hann svo með sjer, að hann að lokum varð
bæði aumingi og glæpamaður og þanmg á sig kom-
inn, þegar meistarinn fjekk hann til sín í seinna
skiptið.
Síðustu orðin-
Suður á Jpýzkalandi var gamall og gráhærður
læknir í smábæ einum. Hann var mjög smár
vexti og gekk á síðum frakka. Hann var á ferli
allan daginn, og ókunnugum, sem sáu hann í
fyrsta sinni, þótti hann dálítið broslegur.^en engir
kuunugir hentu gaman að honum, hann var öllum
svo kær. Allra vænst þótti þó börnunum um hann.
Sjálfur hafði hann aldrei átt barn, en hann var
samt mesti barnavinur, og sjaldan hitti hann svo
barn á förnum vegi, að hann viki ekki einhverju
góðu að því í orði eða verki. Börnin hópuðust
líka að honum, þegar hann var á ferðinni, þau
voru ekki hrædd við hrukkurnar og gráa skegg-
strýið, andlitið var svo hýrt samt, og svo teygðu
þau rninnstu sig á tá og gægðust niður í ytri vas-
ana á síða frakkauum. jpeirn vildi það til, að eig-
andinn var svo stuttur; og stæði nú svo á, að
læknirinn væri nýkoininn heiman að frá sjer, þá
brást þeim ekki að finna eitthvert góðgæti í vös-
Unum, A sumrin hafði hann með sjer aldini úr