Ný kristileg smárit - 01.11.1894, Blaðsíða 3

75
jeg glöggt, hvaða ritnmgargrein presturinn las yfir
mjer, þegar hann fermdi mig, því þau orð snertu
hjarta mitt, og Guði sje lof að þau hafa líka varð-
veizt þar um æfi mína og opt styrkt mig og haldið
mjer frá illu. Jeg segi þjer það satt, Pjetur minn,
að betra hefði mjer þótt, að þú hefðir ekki getað
svarað einhverri spurningunni, en hefðir munað
ritningargreinina þína. Heyrðu, góði minn, hvar
varstu þá með hugann?
P j et ur (lítur glaðlega til ömmu sinnar): Hjá Drottni
Jesú, frelsara mínum. Jeg skal segja þjer, að þeg-
ar jeg gekk inn að altarinu, þá var mjer þungt
niðri fyrir og þó var jeg jafnframt glaður í anda,
og jeg gat varla hugsað um neitt sjerstakt, held-
ur andvarpaði með sjálfum mjer: Góði frelsari,
Drottinn Jesús, hjálpaðu mjer til að verða sann-
kristinn maður! Og þegar jeg kraup niður, þá
eiginlega hvorki heyrði eða sá jeg neitt, heldur
fylltust augu mín tárum, og mjer lá við að kalla
upp og segja: Ó, Drottinn Jesús, gefðu mjer sanna
og öfluga trú á þig! Og þegar jeg stóð upp apt-
ur, vissi jeg ekki, hvað presturinn hafði sagt.
Amman (leitai' eptir vasaklútnum síuum,þurkar Bj'er
um augun og segir): Pyrst því er svona varið, elsku
barnið mitt, þá er jeg ánægð og segi ekki annað
en þetta: Guð blessi þig og láti þig aldrei glata
þessu hugarfari!
Pjetur: Mjer þykir samt ósköp vænt um,
að presturinn skrifaði ritningargreinina í sálma-
bókina mína, svo að jeg þó veit, hver hún er og
hefi hana hjá mjer.
Amman: Jæja, segðu mjer hana þá.