Ný kristileg smárit - 01.11.1894, Síða 7

79
Biflíulánið-
Læknir nokkur í Skotlandi segir svo frá:
f>egar jeg var drenghnokki, stóð jeg eitt sinn
með móður minni á sunnudegi fyrir utan kirkju
eina í Glasgow, og vorum við að bíða þess, að
guðsþjónustan byrjaði. Umhverfis okkur var mikill
mannfjöldi i sömu erindum og við, og voru allir
kyrlátir og hljóðir, svo sem Skotum er títt á
sunnudögum. Sá jeg þá tvo unglingsmenn koma
fyrir götuhorn eitt og stefna til kirkjunnar. Voru
þeir í hveredagsbúningi, illa til fara og töluvert
ölvaðir. þegar þeir gengu fram hjá kirkjudyrun-
um, hegðuðu þeir sjer mjög ósiðlega: bæði hlóu
þeir sem gárungar og fóru líka að syngja óþvegnar
vísur. Sumir af þeim, sem viðstaddir voru, ljetu
í ljósi viðbjóð sinn á slíku háttalagi, en aðrir fóru
að spyrja, hvar lögreglumennirnir væru; en móðir
mín sneri sjer til mín og sagði : »Farðu til þess-
ara unglingsmanna og biddu þá að koma í kirkj-
una með okkur og bjóddu þeim sæti í stólnum
hjá okkura.
Jeg gjörði eins og fyrir mig var lagt, fór á eptir
mönnunum, náði þeim skjótt og sagði þeim frá er-
indi mínu. Annar þeirra tók því ekki betur en
svo, að hann rak upp skellihlátur með mesta fyr-
irlitningarsvip og fór að blóta og ragna; hinn stóð
við og hugsaði sig um, hvort hann ætti að taka
þessu óvænta og einkennilega boði eða ekki. Fje-
lagi hans tók í hann, til að hafa hann á burt með
sjer, en hann sinnti því ekki og stóð grafkyrr.
Jeg ítrekaði þá boð mitt; hann horfði fast framan
i mig og sagði: »þegar jeg var smásveinn á þín-