Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.05.1926, Qupperneq 9

MÁNAÐARBLAÐ K. F. U. M.
7
vera g-óður við barnið, sem átti að verða
erfingi hans. Hann vissi líka, að ef Seddi á
annað borð gæti orðið ættinni og nafninu til
£óma, þá mundi afi hans verða hreykinn af
honum.
„Fauntleroy lávarði verður látið líða vel,
það er jeg viss um“, svaraði hr. Havisham.
„Jarlinn hafði vellíðan hans fyrir augum,
þegar hann æskti þess að þjer skylduð dvelja
nógu nálægt honum til þess að hann fengi opt
að sjá yður“.
Honum fannst það ekki viðeigandi að end-
urtaka orðrjett það, sem jarlinn hafði sagt,
því að orð hans höfðu hvorki verið hæversk
eða vingjarnleg. Enda kaus hann að íklæða
tilboð jarlsins í mýkri og kurteysari búning.
„Honum brá nú samt heldur í brún, þegar
frú Errol bað Maríu að leita uppi drenginn,
og- María sagði, hvar hann væri.
„Hann er sjálfsagt úti hjá kryddsalanum
að rabba við hann um landsins gagn og nauð-
synjar. Jeg skal fara eptir honum“.
„Hr. Hobbs hefur þekkt hann síðan hann
fæddist, svo að segja“, sagði frú Errol við
lögmanninn. „Hann er mjög góður við Sedda
litla og þeir eru beztu vinir“.
Ilr. Havisham datt í hug búðin á horninu,
sem hann hafði ekið fram hjá; og þegar
hann sá fýrir sjer í huganum jarðeplatunn-
ur og eplakvartil og annað þess háttar í
slíkri búð, reis aptur upp efi í sálu hans við-
víkjandi drengnum. Á Englandi fengu ekki
synir göfugra manna að hafa umgengni og
vináttu við kryddsala og þess háttar fólk,
svo að honum ofbauð, er hann heyrði þetta.
það yrði dáfallegt, ef aðalborinn drengur
hefði lært ruddalega siði eða hneigðist að
lítilmótlegan fjelagsskap. það hafði verið
ein hin beiskasta auðmýking fyrir gamla
jarlinn að eldri synir hans höfðu hneigst að
óvönduðum fjelagsskap. Skyldi það geta ver-
ið, hugsaði hann, að þessi drengur hefði erft
hinar slæmu tilhneigingar föðurbræðra sinna
í staðinn fyrir hina góðu kosti föður síns?
Honum var órótt innanbrjósts við þessa
hugsun meðan hann var að tala við frú Errol,
allt þangað til drengurinn kom inn í stofuna.
þegar dyrnar opnuðust, hikaði hann sjer
eitt augnablik áður en hann hafði áræði að
líta á drenginn. Ef til vill hefði mörgum sem
þekktu hann þótt það einkennilega merkilegt,
ef þeir hefðu getað sjeð þá kynlegu geðs-
hræringu, sem hann komst í, er hann leit á
drenginn, sem hljóp í faðminn á móður sinni.
í huga hans urðu hin snöggustu umskipti,
að honum brá við. Hann sá á svipstundu að
hjer hafði hann fyrir augum sjer hinn prúð-
asta og fallegasta dreng, sem hann þóttist
nokkru sinni hafa ejeð. Fegurð hans !var
óvenjumikil.. Líkami hans var hraustlegur
og limamjúkur, andlitið var djarfmannlegt
og fagurt. Hann var hvatlegur í hreyfingum
og bar sig vel. Hann var svo líkur föður sín-
um, að undrun sætti. Hann hafði glóbjarta
hárið hans föður síns og módökku augun
móður sinnar, en það var enginn sorgar- eða
feimnissvipur yfir þeim. Hann var sakleysis-
legur og upplitsdjarfur. það var eins og hann
hefði aldrei óttast neitt eða vantreyst neinu
á æfi sinni.
„Meiri aðalsvip og yndisþokka hef jeg
aldrei sjeð á neinum litlum dreng“, hugsaði
hr. Havisham með sjer. það sem hann sagði
upphátt var aðeins þetta: Og svo, þetta er
þá litli Fauntleroy lávarður“.
því meir sem hann eptir þetta sá og tók
eptir hjá litla lávarðinum, því meir fannst
honum til um hann. Hann var mjög ófróður
um börn, enda þótt hann hefði sjeð nóg af
þeim á Englandi — falleg, snyrtileg og blóm-
leg börn, drengi og stúlkur, sem nutu hinn-
ar nákvæmustu leiðsagnar og umönnunar
hjá kennurum sínum og kennslukonum.
Stundum voru þau feimin, stundum nokkuð
frek og hávaðasöm, en aldrei hafði hinum
gamla alvörugefna og þurlynda lögmanni
þótt neitt merkilegt við þau. Ef til vill hafa
hin nánu afskipti af högum Sedriks litla
gjört það að verkum, að hann veitti drengn-
um meiri athygli en öðrum börnum, en hvern-
ig sem því var nú háttað, þá var það víst að
hann gaf honum nánar gæitur.