Mánaðarblað K.F.U.M. í Reykjavík - 01.08.1926, Blaðsíða 8

6
MÁNAÐARBLAÐ K. F. U. M.
• Einn svalan morg-un, þegar menn sátu uppi
og höfðu vafið sig í sjölum og ábreiðum, þá
kom hann öllum til að skellihlæja, er hann
spígsporaði um á þilfarinu og sagði mjög
borginmannlega:
„Nú sullar á súðum; og svalur er hann í
dag!“
Han'ni skildi ekki hversvegna menn hlógu.
Hann hafði lært þetta orðatiltæki af göml-
um sjófaranda, sem Jerry hjet; og hafði það
opt komið fyrir í þeim sögum, sem Jerry
sagði honum. Ef marka mátti sögurnar um
æfintýri þau er Jerry hafði sjálfur lent í,
þá hlaut hann að hafa farið ótal hundruð
ferðir, og lent í hrakningum á þeim öllum;
strandað við eyjar, sem byggðar voru blóð-
þyrstum mannætum. Eptir sömu sögum að
dæma, hafði Jerry opt komizt í háska og ver-
ið optar en einu sinni hálf drepinn, steiktur
og soðinn, og mörgum sinnum orðið fyrir því,
að höfuðleðrið væri fláð af honum.
„Það er þessvegna, sem hann er svo sköll-
óttur“, sagði Sedrik eitt sinn við mömmu
sína. „Eptir að maður hefur verið höfuðfláð-
ur nokkrum sinnum, getur hárið aldrei vax-
ið aptur. Hárið á honum Jerry óx aldrei ept-
ir síðustu fláninguna, þegar konungur Parro-
mackavíkinganna fláði höfuðleðrið af honum
með hníf, sem búinn var til úr hauskúpu
Vopslomumkingahöfðingjans. Hann segir að
þá hafi hann komizt í krappasta raun. Hann
varð svo hræddur, að hárið á honum stóð
beint upp í loftið, meðan konungurinn var að
hvessa hnífinn; og síðan lagðist það aldrei
r.iður aptur; svo að konungurinn hefur það
fyrir hárkollu. Jeg hef aldrei heyrt um aðr-
ar eins mannraunir og þær, sem Jerry hefur
komizt í; mjer þætti' gaman að geta sagt hr.
Hobbs frá því“. —
Stundum þegar veðrið var slæmt og far-
þegar hjeldu sig niðri í sölunum undir þilj-
um, fengu þeir Sedrik til þess að segja frá
„mannraunum" Jerrys. Þegar hann svo sat
og sagði frá með miklu fjöri og ákafa, þá er
óhætt að segja, að varla hafi nokkur ferða-
maður yfir Atlantshaf notið meiri hylli en
litli Fauntleroy lávarður. Án þess að vita
af því sjálfur varð hann samferðafólki sínu
til mikillar skemmtunar.
„Allir eru fýknir í að heyra sögurnar hanisi
Jerrys“, sagði hann einu sinmi við mömmu
sína. „Fyrir mitt leyti — þú verður að fyrir-
gefa mjer, Ljúfust, — en stundum gæti mjer
dottið í hug, að þær væru ekki alveg sann-
ar, ef þær hefðu ekki komið fyrir Jerry sjálf-
an. En fyrst þær hafa komið fyrir sjálfan
hanm — já, hvað á maður að hugsa. Það get-
ur verið að hann gleymi stundum einhverju
eða misminni, úr því að hann hefur verið
fleginn svo opt; það getur sjálfsagt gjört
mann minnislausan". —
Ellefu dögum eptir að hann hafði kvatt
Dikk vin sinn, kom hann til Liverpool; og
að kvöldi hins tólfta dags nam vagninn,
er hafði sótt hann, móður hans og hr. Havis-
ham til járnbrautarstöðvarinnar, staðar við
hliðið á Court Lodge. Þau gátu ekki sjeð
mikið af húsinu í myrkrinu. Sedrik sá að-
einlsi að akbrautin lá eptir hvelfdum trjá-
göngum og við endann á trjágöngunum sá
hann dyr standa opnar og flóði ljósbirta mik-
il út um þær.
María hafði komið með þeim og var ráðin
áfram; hún hafði farið á undan frá Liver-
pool. Þegar Sedrik hoppaði út úr vagninum,
sá hann Maríu standa í dyrunum og eitt-
hvað af þjónustufólki irnar í uppljómuðum
framisalnum.
Sedrik þaut til hernar með fagnaðarópi, og
heilsaði henni með kossi.
„Hjer þykir vænt um að þú ert hjema,
María“, sagði frú Errol við hana í hálfum
hljóðum. „Það er mjer fróun og tekur dá-
lítið burt af ókunnugleikanum". Og hún
rjetti Maríu höndina, og María þrýsti hönd
hennar í uppörfunarskyni. Hún gat skilið,
hvemig hinni ungu móður hlyti að vera inn-
anbrjósts, sem hafði yfirgefið ættjörð sína
og átti nú svo að segja að afsala sjer barn-
inu sínu.
Enska þjónustufólkið horfði með forvitni
bæði á drenginn og móður hans. Það hafði