Tákn tímanna - 15.10.1918, Blaðsíða 4

4
TÍKN TÍMANNA
að taka sig undan vinum, vandamönn-
um, stöðu, já öllu og fylgja því, sem
Jesús hélt fram. Já, meira en kjark-
góður; maður þurtti að vera gagntek-
inn af löngun til að gera rélt.
Slíkur maður var Páll postuli. Sann-
leikselska hans knúði liann til að of-
sækja söfnuð Guðs; því hann hélt að
hann gerði Guði velþóknanlegt verk; en
sú sama elska gagntók hann að fullu
þegar hann skrifaði: aÞað, sem áður
var mér ávinningurw (vel launuð staða,
vinir o. s. frv.) »met eg nú Ijón sakir
Krists; já, eg met alt fyrir tjón, hjá því
ágæti, að fá þekkingu á Jesú Kristi,
Drolni mínum, fyrir hvers sakir eg hef
mist alt, og met það ekki meir en sorp,
svo eg ávinni Krist«. Fil. 3, 7. 8.
Hann skammaðist sín ekki fyrir að
játa fyrir konungum og keisurum, lands-
höfðingjum og fangavörðum, kunningj-
um og jafnvel óvinum bæði opinberlega
og í heimahúsum, að hann tryði á þann,
sem lítiilækkaði sjálfan sig og varð hlýð-
inn alt fram i dauðann, já, fram í dauð-
ann á krossinum.
En sleppum þeim líma og lítum á
þann, sem yfir slendur. Heimurinn er
sá sami, ekki er hann betri. Að vísu
er nafn Krists á vörum margra, en vilja
einhver taka sig undan og fylgjast ekki
með í gjálífi heimsins, er hann álitinn
vera gamaldags eða þá ekki með öllu
viti, og reyni sá sami að fylgja því orði,
sem Jesús sagði að væri sannleikur, þá
er það talið trúarofstæki. Sannarlega, sá
tími er kominn, er menn þola ekki hina
heilnæmu kenningu — Guðs orð. — En
sumir, sem trúa þvi, þora ekki að gefa
því gaum, — þeir fyrirverða sig. Peir
hafa ekki kjark i sér til að segja nei,
þegar heimurinn kemur fælandi og býð-
ur þeim skemtun, saklausa(H) skemtun
á skemtun ofan, heldur ekki kjark til
að segja ákveðið já, þegar Frelsarinn
kallar til þjónustu.
Vinur! Bráðum kallar Jesús í síð-
ast sinni. Menn geta nefnt það fásinnu
að tala um slíkt. En rás viðburðanna
bendir glögglega á að svo verði, og það
mun koma fyrir eins víst og alt hitt
hefur iæst, sem sagt hefur verið fyrir.
Hverju viit þú svara þá? Sá, sem ekki
hefur tekið kross sinn og fylgt Jesú eftir,
verður hans ekki veiður. Pá munu
menn komast að raun um, að fagnað-
arerindið um Krist er kraftur Guðs til
sáluhjálpar; en munum enn einu sinni,
að eins sérhverjum scm trúir.
Ó.
Hún fekk ekki bænheyrslu,
Kona nokkur kom einu sinni til mín
og spurði: »Trúið þér á bænlieyrslu?«
Undrandi yfir þessari spurningu svaraði
eg: »Já, auðvitað, því annars mundi eg
hvorki biðja opinberlega né i einrúmi«.
»Nei, það var nú eiginlega ekki það,
sem eg átli við«, svaraði hún. »Auðvit-
að trúið þér á bænheyrslu í vanalegum
skilningi; en álilið þér virkilega að mað-
ur fái beint svar upp á sérstaka bæn?«
»Já, það geri eg vissulega«, svaraði eg;
»kenning ritningarinnar og eigin reynsla
kristinna manna á öllum tímum rétt-
læta þvílíka trú«. »Pað getur verið«,
svaraði hún, »en eg er samt í efa um
það. í fimm ár hef eg beðið um að
maðurinn minn laki sinnaskiftum, en
það lílur svo út, sem bænir mínar hafi
engin áhrif haft; þvert á móti held eg,
að hann með hverju ári verði liirðu-
lausari um velferð sálar sinnar. Haldið
þér nú að Guð heyri og svari bænum,