Tákn tímanna - 15.08.1919, Blaðsíða 8

88
TÁKN TÍMANNA
fólk við freistingunni ? Svona er það
ekki, en eg ætla að segja yður frá
hvernig fór fyrir mér að eg varð
drykkjumaður. Faðir og móðir mín
kendu mér að drekka, — það gerðu
þau. Og seinna meir, þegar eg kom út
í heiminn, þá gerðu vinir mínir hið
sama. Og þegar sú stúlka, sem nú er
konan mín, var trúlofuð mér, var hún
mér aldrei svo elskurik og góð eins og
þegar eg var hálf drukkinn. Og í brúð-
kaupinu var nægilegur forði bæði af
bjór og víni, og auðvitað var bæði
prestur og forsöngvari, og hinir svo-
kölluðu kristnu þar, því eg sat á stórri
bújörð og átti þar að auki skipið. Þeir
drukku allir sem einn maður — sumir
drjúgan sopa, aðrir minna, en drekka
gerðu þeir allir. Og eftir það, — voru
svo að segja allir að elta mig til þess
að fá sér í staupið.
Eg sigldi til Þrándheims, Björgvinjar
og Kristianíu, og hvert sem eg fór var
nógur bjór og vín. Er það ekki rétt?
Og voru það ekki hinir svo kölluðu
kristnu, sem ráku þessar verzlanir? Nú
ligg eg hérna sein deyjandi drykkju-
maður, niðurbeygður og fátækur. Allir
sem eg hefi verið saman með hafa eins
og kepst við að gera mig það, sem eg
er nú orðinn. Þeir kendu mér að drekka
og gerðu mig drukkinn. Þeir uppörfuðu
mig til að drekka og drukku með mér.
Þeir seldu mér áfengi eins lengi og eg
gat borgað. Hinir svokölluðu kristnu
voru einnig með. Hver var það sem
reyndi að koma mér til að hætta að
drekka? Hver var það af öllum þeim,
sem þektu breyskleika minn, er reyndi
að koma freistingunum í burtu úr lífs-
braut minni? Eg man ekki eftir nein-
um. En að prédika, það gátu þeir, —
prédika um það, sem þeir ekki vildu
gera sjálfir. Hvaða óttaleg hræsni I en
biblíunni sögðust þeir trúa, — Vitaskuld I
en ,blóð bróður þíns' — hvernig stend-
ur það? ,Blóð bróður þíns hrópar' er
það ekki rétt? Þeir hafa myrt mig án
saka. Mj'rt mig, já! Farið þér heim
prestur ! Eg ætla ekki að hlusta á yður.
Og munið nú eftir, að ,blóð bróður þíns
hrópar'. Það verður yður til bölvunar.
Hérna deyr að eins aumingja drykkju-
maður í fátækt og neyð — maður, sem
hinir svokölluðu kristnu sáu dag frá
degi fara ofan spillingar brekkuna, en
þeir gerðu ekki hina minstu lilraun til
að bjarga honum, en ,blóð bróður þins
hrópar1, verið þér vissir um það. En nú
langar mig til að hafa ró«.
Eg varð að fara, en aldrei hefi eg
verið svo þungur í skapi, eins og eg
var á þeirri heimleið.
Hve órýmiieg og ýkjufull sem ákæra
gamla mannsins kann að vera, hafði
hún þó mikinn sannleika að geyma. Eg
vildi að það hefði ekki verið þannigl
Hve sekir erum vér ekki ? Hvaða ábyrgð
berum vér ekki? Eg heimsótti þennan
mann oftar en einu sinni meðan hann
lá banaleguna, en hann tók aldrei sinna-
skiftum eftir því sem menn geta séð.
Hve oft komu mér til hugar þessi orð
sem vér finnum hjá spámanninum Ese-
kiel 33. 6. »Þá verður þeim hinum
sama burtsvift fyrir sjálfs hans misgerð,
en blóð hans vil eg krefja af hendi
varðmannsins«.
Já, þannig var ritað í dagbók hins
gamla prests.
S. E.
Prentsmiðjan Gutenberg.