Tákn tímanna - 01.04.1920, Blaðsíða 5

Ti^KN TÍMANNA
53
Pjaki byrðin punga
pér svo vöknar brá,
pyngi kaldur kvíði
krossinn herðum á,
met pá guðs píns gjaflr,
gengur eflnn fjær,
góðra vona glæðist
gleðisöngur skær.
Gættu’ að heimsins gæðum,
gjörla minstu pá
guð pér æðri gefur
gæði himnum á.
Met pá guðs píns gjaflr —
gull ei aflar pér,
gengis eða gæða
guðs með englaher,
Sár pó að pér sverfi,
sorg í ýmsri mynd
gegnum geigvænt stríðið
guðs fer kærleikslind.
Met pú guðs píns gjafir
góðra engla sveit
mun pin hjálp og huggun
hels á köldum reit.
Jón Jónsson þýddi.
starfsemi, og mót vilja mínum var kom-
inn að þvi að framkvæma! Hver er fað-
ir þinn? spurði Washington enn fremur.
En skíldi nú að hann liafði verið dug-
legur kaupmaður, en vegna svika við-
skiftavina varð að bellara. Sorgin yfir
þessu ástandi hafði lamað alla krafta
tnannsins, og fáum mánuðum eftir gjald-
þrotið hafði dauðinn tekið liann frá
konu og tveim sonum, og var sá yngri
lijá móður sinni, en hinn eldri fékk að
borða hjá vini hins látna föðurs. Móð-
irin hafði reynt að vinna meðan kraftar
entust, en nú var hún veik svo að Hf
liennar var í hæltu ef hún fengi ekki
læknislijálp og hjúkrun strax. En hvað-
an átti hún að koma? Ekki einn eyrir
tii á heimilinu. Eg hef ekki þrólt tii,
endaði hann, að leila uppi vora kunn-
ingja og biðja þá um ölmusu! því
hinir efnuðu meðal þeirra hafa snúið
við oss bakinu og hinir aðrir sem virð-
ast hafa tilfinningu fyrir ástæðum, geta
ekki hjálpað þess vegna«. Washington
liafði með nákvæmri eftirtekt hlustað á
hinn unga mann! Og samvizka hans
sagði honum, ef nokkur talaði satt, svo
gerði þessi það. Drengurinn hélt áfram
að lala, þó tárin streymdu niður kinnar
lians, og eg lierti upp hugann að á-
varpa þá er eg mundi hitta og segja
þeim frá minni þjáðu og mæddu móður.
Er langt til heimilis þíns? spurði Wash-
ington. Nei, það er utasta húsið á vinstri
hönd þessarar götu, og á þriðju hæð,
svaraði hann um leið og hann leit von-
araugum á viðtalanda. Og þú hefur
ekki enn náð í læknir? Sjáðu, hér eru
nokkrir dollarar og hraðaðu þér að fá
læknir sem fyrst! Drengurinn greip hönd
hins ókunna manns, kysti hana og vætti
með tárum sínum. Talað gat hann
ekki, en gat að eins stunið upp þessu :
Guð blessi hann! um leið og hann
hljóp af stað. Washington horfði á
eftir lionum og tók þá ákvörðun að
ganga til heimilis ekkjunnar. Laglegur
lítill drengur með augun full af tárum
lauk upp hurðinni fyrir komanda. Hin
skörpu augu Washingtons tóku lljótt eftir
öllu í hinu litla herbergi. Þar stóð gam-
alt horð, tveir stólar úr furutré ásamt
einum gömlum skáp. Alt bar vott urn
hreinlæti, en lýsti þó mikilli fátækt. í
rúmi við þilið lá hin veika kona. Pessi
heimsókn gaf Washington meiri löngun
til athugunar. Hann gekk að rúminu og
spurði um ástæðu fyrir sjúkdómnum,
svo að konan hélt hann vera læknirinn.
Hann talaði til hennar með uppörvun
og huggunarávarpi, svo að hún opnaði
hjarla sitt fyrir orðum hans og skýrði
frá ástæðunum á heimili sínu. Með
hrærðu hjarta hlustaði hann á konuna
og bað hana missa ekki þróttinn, en
gera alt er hún gæti að varðveita líf
sitt, sín og barnanna vegna. Hann bað
um pappírsblað, en það var ei til á