Tákn tímanna - 01.04.1920, Blaðsíða 6

54
TÁKN TÍMANNA
liinu fátæka heimili. Á rúminu lá bæna-
bók, buggun ekkjunnar í erfiðleikunum.
Hann tók úr vasa sínum pappírsblað>
og er liann hafði skrifað á það, lagði
hann það frá sér á borðið, tók í bönd
hinnar veiku konu, kvaddi hana ásaint
syninum litla eftir að hafa talað til
þeirra nokkur uppörfandi orð.
Eftir stutla slund kom eldri sonur
hennar heim aftur. Kæra móðir, hrópaði
hann glaður. Miskunn Guðs hefur ekki
vikið frá oss. Eg hefi fengið 15 dollars
hjá hátl sellum manni og þess vegna
hef ég sótt læknir; hann kemur strax.
Vertu þess vegna hugrökk, kæra móðir.
Móðirin þrýsti börnum sínum að sér og
fórnaði höndum með bæn. Svo sagði
hún: Þú hefur sent eftir læknir og liann
hefur nú þegar verið hér! Það er ó-
mögulegt, sagði sonurinn undrandi. Jú,
harn, svaraði móðirin, og hann var
einnig læknir minnar hrygðar og sálar-
angislar. Hann talaði til mín huggunar-
orðum og benti um leið á borðið. Son-
urinn tók blaðið er aðkomumaðurinn
hafði skrifað á og las, en varð fölur
af geðshræringu. Móðir, sagði hann,
þetta er enginn lyfjaseðill. Þelta er á-
vísun með mikilli peningaupphæð, er
getur fengist hvenær sem er. Með undr-
un settist hún upp í rúminu. Undir-
skriftin, sonur minn, undirskriflin, hver
er hún? Georg Washington, forseli
Bandaríkjanna. F*á féll hin máttvana
kona aftur á koddann. Til allrar ham-
ingju fyrir son hennar, er hélt að gleð-
in hefði gert endir á lífi móður sinnar,
kom læknirinn að í þessu og hepnaðist
honum að vekja hana lil meðvitundar
aítur. Hann las einnig með mikilli eftir-
lekt hina útgefnu ávísun forsetans. Hinn
göfugi Washinglon lét þelta ekki vera
nóg. Hann kom aflur til ekkjunnar eftir
fáa daga og var honum milcið gleði-
efni að sjá ekkjuna þá á hatavegi með
heilsuna, hversu þau voru þakklát hon-
um og komst hann við þegar drengirnir
mættu honum, tóku um hendur hans og
umvöfðu þær með kossum og tárum.
Hann hafði einnig hugsað um framtíð
þeirra og kom nú til að segja þeim
sitt áform með þau. Hjá duglegum
kaupmanni, sem var vinur hans, liafði
hann útvegað eldri syninum atvinnu á
skrifslofu og liinn kostaði hann á menta-
skóla. Þannig gat hin fátæka ekkja
með hans umhyggju lifað framvegis án
vöntunar og erfiðleika. Og þótt hans
þýðingarmikla starf tæki nærri allan
tíma hans og hugsun, lét Washington
ekki hjá líða að vitja þeirra er hann
svo göfuglega hafði tekið að sér, og
hugsa um framtíð ekkjunnar lil þess
tíma er eldri sonurinn var fullnuma í
starfi sinu og gat að öllu leyti hugsað
um móður sína og yngri bróður, um-
hyggju þá sem Washington hafði sýnt
ekkjunni og börnum hennar, bað liann
um að segja ekki neinum. En þakkláts-
semin rauf þögnina og í Filadelfíu sögðu
allir sein einn: Guð blessi föðurlands-
ins göfuga bjargvæll og líknara hinna
ógæfusömu.
Guð blessi Washington!
Húsbónda mínum dvelst.
Hinn ótrúi þjónn segir í hjarta sínu,
»það mun dragasl að herra minn komi«.
Hann segir ekki að Kristur komi ekki;
hann hæðist ekki að hugmyndinni um
endurkomu Krists, en með hugsun sinni
orðum og breytni sýnir hann að komu
Drottins seinki. Hann tekur burt frá