Tákn tímanna - 01.06.1920, Page 7
TÁKN TÍMANNA
n
ingar í skauti sínu. Hugsaðu þér tím-
ann sem liðinn er til engra nota. Nokkr-
ar mínútur hér, og aðrar þar, eða
eyddar með óviðeigandi samtali, dyr-
mætir morguntímar, sem oft gátu nolast,
tíminn á ferðalögum og öðrum stöðum,
hugsum oss ef þessi tími hefði verið
notaður til að lesa góðar bækur. Hversu
mikill mismunur að geta fengið á þess-
um tíma nytsama þekkingu. Já, mis-
munurinn mundi sannarlega verða mikill.
Til framkvæmda á þessu er reglu-
semi nauðsynleg. Fyrsta hugsunin og
áform dagsins ætti að vera biblíulestur
og bæn. Hvern dag ætti hver kristinn
maður að byrja og einnig enda í þenn-
an hátt. Án reglusemi getur Guðs orð
naumast verið andi og líf fyrir oss.
Allflestir hafa afgangstíma yfir daginn,
margir hafa afgangs tíma í sjálfum
vinnutímanum. Hversu hyggilegt mundi
það vera að nota öll þau augnablik til
að lesa ritningargreinar, blað eða nyt-
sama bók, er maður hefði með sér í
vasa eða nálægt sér, það er næstum
ótrúlegt, hvað einstakir menn geta fram-
kvæmt mikið með árvekni sinni í því
að nota þessar smáslundir. Einn hlutur
er einnig sem vert er að athuga, að
skifta sundur líkamlegri og andlegri
starfsemi. Margir af meslu mönnum og
rithöfundum heimsins, hafa fyrrililuta
lífsins, stundað með framkvæmdarsemi
og dugnaði líkamlegt erfiði. Eg leyfi
mér að nefna stærsta og fullkomnasta
dæmi þess. Jesús vann sem trésmiður
þar til hann var um 30 ára gamall.
Enginn hefir unnið með meiri sam-
viskusemi en hann. Hann var fæddur
af fátækum foreldrum og ólzt upp í
Nazaret, sem var viðurkendur vegna
óguðleika. Samt sem áður náði hann
þeim vísdóm, skilningi og þekkingu
á ritningunni, er gerði hina lærðustu
kennimenn undrandi, en hann notaði
talentur tímans. Ein ástæðan fyrir þvi
að hann var sterkur og fullur vísdóms,
finnum vér skýrt frá hjá Esaíasi 50, 4,
5. Hann skyldi nota hina dýrmætu
morgunstund. Vér getum ekki náð eins
hátt og hann, en allir, sem vilja, geta
með þessari aðferð náð meiri framför-
um í sannri þekkingu. Guð gefi að lians
fólk á jörðinni megi fá skýrari skilning
á verðmæti tímans! »Því innan harðla
skams tíma mun sá koma, sem koma á,
og ekki dvelst honum«. Hebr. 10, 37.
Työ mjólkurglös.
Mikilsvirtur sáralæknir keyrði einn
dag á hjólhesti sínum út á landið. Veg-
urinn var langur og rykugur og var
eftirmiðdagurinn mjög heitur. Ópið hlið
við bóndagarð einn freistaði hans að
ganga inn um það. Tælandi sjón af
skugga í hinu græna grasi við brunn,
þar sem spegilfögur ausa hékk við, gaf
lionum von um hvíld og endurnæringu.
Ung stúlka, er sat á svölum, stóð upp
og gekk á móti lækninum.* Þegar hann
nálgaðist, bað hann um leyfi að fá
vatn að drekka. »Með ánægju«, svaraði
hún, »en þætti yður ekki betra að fá
heldur eitt mjólkurglas. Vér höfum hér
fulla könnu af mjólk, er stendur í ís,
og vil eg með ánægju gefa yður af
henni«. »Kærar þakkir«, svaraði lækn-
irinn, »það mundi sannarlega vera mjög
gott, en eg er hræddur um, að það
verði alt of fyrirhafnarmikið yðar vegna;
eg get vel notað vatnið«. En framkoma
og talandi látbragð kom stúlkunni til að
sækja mjólkurkönnuna, og hinn þreytti