Tákn tímanna - 01.08.1921, Qupperneq 8

88
TÁKN TÍMANNA
þeir sáu hann fara til hiniins; það
kennir oss að, hið fyrsta, sem hinn
væntandi skari fær að sjá, verður ský
— eflaust myndað af dýrð englanna.
Allir munu sjá frelsarann, þegar liann
þá opinberast, »hvert auga«. Sumir
inunu þola þá dýrðarsjón, en aðrir fela
sig í fylgsnum og hellum. Op. (5, 16.
Haun kemur í þrefaldri: dýrð föðursins,
sinni eigin og englanna. Englarnir eru
með sem uppskerumenn til að safna
saman hinum þroskaða ávexli, því það
er herra uppskerunnar, sem kemur með
bitran Ijá í hendi sér. Op. 14, 14.—16.
Ilvað skeður þegar hann kemur?
1. Tess. 4, 13.-18.; 1. Kor. 15,
51. —55.; Matt. 13, 39.-43.; Jóh. 5, 28.
29.
Jesús kemur ekki með þögn og kyrð,
liann kemur með ákalli, höfuðengils
raust og guðs lúðri; himinn og jörð
munu leika á reiðiskjálíi (Es. 13, 13.),
fjöllin titra, grafirnar opnast, og hinir
dauðu upprísa — þeir sem dánir eru í
trúnni á Krist. Dauðinn gelur ekki
haldið þeim í fjötrum sínum, sem hafa
reilt sig á hann, senr er »upprisan og
lífið«. Með fagnaðarópið á vörunum:
»I)auði, hvar er þinn broddur, hel, hvar
er þinn sigur?« íísa þeir upp frá gröf-
unr sínum og sjá sinn elskaða drollin
og frelsara augliti lil auglitis.
Þeir, sem upprísa úr gröfunum, íklæ-
ast ódauðlegum, óforgengilegum líkama,
og ti! sömu dýrðar umbreytast þeir, sem
lifa á jörðunni við endurkomu Krists,
allir þeir, senr eru undir það búnir að
mæta lronum. Þetla skeður »í vetfangk á
augahragði við lrinn síðasla lúðurþyt,
því lúðurinn mun gella og, lrinir dauðu
upprísa óforgengilegir en vér umbreytasl«
(1. Kor. 15, 52.)
Sú dýrð, sem er gleði og lífgjöf fyrir
hina óguðlegu. »Hver er sá meðal vor,
sem búa megi við brennandi eld? Hver
af oss gelur búið hjá eilífunr glóðunr?«
verður óp hinna ógæfusönru (Es. 33,
14.; 2. Tess. 1, 6.-8.).
Pegar raust höfuðengilsins hljómar
svo fagurl i eyrunr hinna réltlátu, mun
hún hljóma sem þruma í eyrum synd-
arans, þeir verða gagnteknir af ólta og
skelfingu; engin gjá verður nógu djúp,
enginn hellir nógu dimnrur til að hylja
þá »fyrir ásjónu þess, senr á stólnum
situr og fyrir reiði Iambsins«. Op. 6, 16.
Dauðinn verður hlutskifti þeirra.
Hoað verður um hina rétllálu?
Þeir, sem upprísa af gröfunum í
þessari upprisu, og eins þeir, sem þá
verða lrér lifandi, munu verða »hrifnir
til skýja, til fundar við drotlin í loftinu,
og«, bætir postulinn við, »munum vér
síðan með drolni vera alla tíma. Huggið
hver annan með þessunr orðum«. 1. Tess.
4, 17.—18. Hinir frelsuðu rnæta þannig
drolni i loftinu. Krislur stígur ekki fæti
sínum á jörðina, heldur lyftir hinunr
endurleyslu upp lil sín. Þegar hann
hefir safnað þeinr kringum um sig frá
austii, vestri, norðri og suðri Ieiðir
hann þá með sér heim lil »föðurlrússins«,
með hinunr »mörgu híbýlum«, lil þess
staðar, senr lrann hefir tilbúið þeinr.
Hver getur lýst þessari sanrkonru í
skýjunum? Hver gelur lrugsað sér
fagnaðarsöng lrinna nrörgu nrilljóna hins
endurleysla skara. Engin lunga fær út-
rnálað það, senr þá fer fram, en — —
ó, hve dýrðlegl að verða með þar! að
lifa upp yfir allar sljörnur heim til þess
staðar, senr vér höíunr að eins séð
með augum trúarinnar, sem oft, þegar
stríðið var harðast niðri á þessari