Tákn tímanna - 01.12.1921, Qupperneq 7

ÍÁKN TÍMANNÁ
Si
dregið mikið úr lier sínum, því að upp-
reistarandinn er svo ríkur í Dónárlönd-
unum. Belgar hafa úrskurðað að halda
uppi 250,000 hermanna í staðinn fyrir
100,000 fyrir ófriðinn. Pólland og Þýzka-
land annars vegar og Bolsivík-Rússland
hinsvegar geta ekki dregið úr liðsafn-
aði sínum.
Ályktunarorð lierra Simonds eru því
þessi:
í raun og veru má segja, ef tekið er
tUlit til allrar Norðurálíunnar, að þóll
ákveðnar tilraunir hafi verið gerðar til
þess að halda uppi hálfum herstyrk,
siðan vopnahléið var gert, þá sjást hvergi
nokkur vœnleg merki þess, að a/vopnun
sé /grir hendi né hún sé hugsanleg ....
Versala-samningurinn og rússneska
byltingin hjálpuðust að í því að skapa
skilmála sem eigi verður hægl að losna
við um tíma, sem liægt sé að ákveða.
Til þess að fullnægja þessum skilmál-
um, þá er sérhver þjóð í Norðurálfu
neydd til að halda uppi slöðuher að
minsta kosti næsta mannsaldur. Pað er
árangurslaust með öllu að vera að rœða
um raunverulega a/vopnun ná á iímum.
Denby, framkvæmdarstjóri sjóliðsins,
segir: »Sjóher, sem jafnist á við hvern
annan sjóher, sýnist einmitt þurfa að
komast á fót«. Aðsloðarframkvæmdar-
stjóri sjóliðsins, Theodore Roosewelt,
sagði í ávarpi því, er hann flutti, er
nýjasta bryndreka Ameríkumanna, Colo-
rado var hleypl af stokkunum 22. marz:
»Framundan eru viðsjálir tímar og vér
verðum allir að manna oss upp og taka
á oss sérstakan parl af ábyrgðinni og
gera eitthvað ákveðið. Þeir menn eru
til, sem af einni eða annari áslæðu,
inæla móti sjóhernum, og segja, að
landið ætti að leggja niður vopnin.
Sumir eru algerlega einlægir friðarvinir,
aðrir eru fullkomlega einlægir heimsk-
ingar og hvorutveggja eru eitt og hið
sama«.
Persing hershöfðingi sagði nýlega fyrir
öldunganefnd sjóhersins: »Enginn af oss
óskar ófriðar, en vér viljum heldur ekki
láta grípa oss óviðbúna, ef ófriður kem-
ur«. —
Af þessu má ráða, að Simonds hefir
lagt réttan úrskurð á ástandið, þegar
hann segir:
»Er mögulegt að afnema her og víg-
búnað, eins og ástandið í heiminum er
nú? Vér svörum hiklausl neitandi«.
Að mörgum dögum liðnum.
----- (Frh.)
»Mamma, mamma! Vaknaðu!« hróp-
aði Ada og laul niður að móður sinni
sem lá endilöng á gólfinu. »Ó, vaknaðu
mamma! Hvað er um að vera?«
Frúin vaknaði smárn saman til með-
vitundar og skreið upp í legubekkinn
og lagðist þar fyrir. Svona lá hún um
stund og var of rugluð til þess að hún
gæti gert sér skýra grein fyrir því, sem
að hendi hafði borið; en þá kom hún
auga á símskeytið og þá lá hinn ægi-
legi sannleikur opinn fj'rir augum henn-
ar og greip hana með svo miklu valdi,
að hún fór að gráta svo að hún flóði
öll í tárum.
»Mamma, ó, hvað er um að vera?«
hrópaði Ada aftur upp yfir sig og gerði
það, sem í hennar vakli stóð til að
hugga hana. »Er pabbi að koma heim?«
En við þessi orð Ödu litlu, svo hlý-
lega sem þau voru töluð, var sem galli
væri bælt i bikarinn, sem var fullbeisk-
ur áður.