Verði ljós - 01.05.1896, Blaðsíða 6

70
eins og j)á, sem vjer höfum í guðspjöllunum, þá er j>að undur slíkt,
að menningarsaga heimsins þekkir þess engin dæmi, og mætti þá
með rjettu setja þá Matteus, Markús, Lúkas og Jóhannes fremsta
í fylking allra heimsins mestu snillinga, þar eð þeir þá hafa fram-
leitt það, sem enginn hinna’ frægustu meistara gat framleitt.
Um síðari mótbáruna er hið sama að segja og um hina fyrri:
hún verður harla þýðingarlítil, þegar vel er að gáð. Sjálf lýsing-
in á persónu frelsarans til orða og athafna er svo fullkomin, að
óhugsanlegt er, að nokkra þá.drætti vanti í mynd hans, er draga
mundu úr fegurð hennar, ef þeir væru þar. Og meira að segja
er því svo varið, að aðaldrættir myndarinnar útiloka með öllu
mögulegloik þess, að þar vanti nokkra óprýðandi drætti. Hjer er
sem sje ekki um neina ófullkomna mynd að ræða, heldur miklu
fremur um hina fullkomnustu mynd, sem gjörð heíir verið af nokkr-
um manni, þar sem hver einasti dráttur er á sínum stað, hinir
minstu sem hinir stærstu; samræmið í lýsingunni milli orða og at-
hafna svo ineistaralogt, að það hlýtur að vekja undrun og aðdáun
hvers einasta manns, sem ekki virðir hana fyrir sjcr með lokuðum
augum. Með þessu er þó engan ve'ginn sagt það, að Jcsús haíi
ekki talað neitt annað eða framkvæmt neitt annað cn það, sem
sagt er frá í guðspjöllunum, því að slík staðhæfing næði auðvitað
engri átt. En það segi jeg: hann hefir ekkert orð talað og enga
athöfn unnið, er ckki sje í fylstu samhljóðan og samræmi við þau
orð hans og athafnir, sem getið er um í guðspjölíunum.
Hvorug þessi mótbára getur því felt kenningu kirkjunnar nm
syndleysi Jesú Krists, þessa konningu, sem hver sá, cr með rjottu
hugarfari virðir fyrir sjer guðspjallasöguna, sjer staðfesta svo að
segja við sjerhvert fótmál, sem frclsarinn stígur. En hjer við bæt-
ist svo það, sem ekki hefir hvað minsta þýðingu í þessu sambandi,
að Jesús sjálfur segir það hiklaust, að hann sje syndlaus. Iíann
segir ekki aðeins þetta: „Minn matur er að gjöra vilja þess, sem
mig sendi og framkvæma hans verk“ (Jóh. 4, 34), holdur horfir hann
óhræddur og án þess að blikna framan í mótstöðúmenn sína og
talar þau orð, sem aldrei, hrorki fyr nje síðar, hafa heyrzt af vör-
um nokkurs manns með óbrjálaðri skynsemi, orðin: „Hver af
yður getur sannað upp á mig nokkra synd?“ (Jóh. 8.
46). Iíann hvotur alla aðra undantekningarlaust til iðrunar og
apturhvarfs, hvetur þá til þess ár og síð að ákalla náð guðs og
miskunsemi og dagsdaglega að biðja himnaföðurinn um fyrirgcfn-
ingu syndanna, en sjálfan iiann heyrum vjer aldrei gjöra neitt