Verði ljós - 01.09.1899, Blaðsíða 5

133
hann er söfnuður, sameigandi dýrðlegra andlegra gæða. Þegar bænir
eru framfiuttar, virðast fáir taka þátt i þeim af hjarta, og það má sjá
menn vera að líta í kringum sig og ganga um eða tala saman eins og
bænin væri þeim ineð öllu óviðkomandi. Þegar sálmar eru suugnir, þá
taka fæstir þátt í sáhnasöngnum, og íjöldamargir hafa ekki einu sinni
sálmabækur með sér i kirkjuna; og þó á sálmasöngurinn að vera safn-
aðarsöngur, lofgcrð og syndajátuing og bæu alls safnaðarins til drott-
ins. Hjá mörgum söfnuðum er það einnig eftirtektavert, hvernig menn
reyna að komast hjá öllum þeim skyldum og gjöldum, sem loiða af
safnaðarfyrirtækjum, svo sem hljóðfæraslætti og öðru þvilíku, sem ætti
að vera sameiginleg áhugamál hiuna einstöku safuaða. Hjá oss eru svo til
óþektar hinar mörgu líknarstofnanir fyrir sjúka, vitskerta, fátæka, börn
og gamalmenni, sem kristnir söfnuðir í öðrum löndum liafa sett á stofn
og hafa borið blessunarríka ávexti. Alt þetta og margt fleira bendir
ljóslega á það, að safnaðarmeðvitundin er enn alt of lítil hjá oss og
óþroskuð. Þetta er ekki holt fyrir kristilegt líf safnaðanna; það segir
sig sjálft. En það er einnig óholt fyrir kristilegt líf einstaklinganna.
Því eftir kenningu Páls postula er söfnuðuriun likami og þinir ein-
stöku meðlimir safnaðarins limir á þessum líkama. Ef líkaminn er
sjúkur, hvernig geta þá limirnir verið lieilbrigðir ? Það er ómögulegt.
Vér verðum að yfirgefa Jiessa röngu skoðun og læra að skilja það, að
kristindómurinn er kærleikaus lífsskoðun, líf í kærleika til guðs og
mauna, og að kristilegt líf er þess vegna eftir eðli sínu félagslif,
safnaðarlíf, samfélag hinna trúuðu um náðargjafir guðs. Þessa skoðun
játum vér í 3. greiu trúarjátningar vorrar, því þar játum vér trú á
heilagan auda, sem í hinni heilögu kristilegu kirkju verkar samfólag
hinna heilögu eða trúuðu um fyrirgefningu syndauna, upprisu holdsins
og eilíft líf.
Og ef einhver vildi nú spyrja: „Hvað er það, sein ég á að vinna
í söfnuðinum ?“ ])á vil ég svara þessari spurningu með orðum Páls
postula til safuaðarins í Tessaloniku: „Aminnið hver annan og eflið
liver anuars sálarheillir11 (Tess.5,11). Postulinu segirþeim ekki að einaugra
sig og hirða ekkert um kristindóm náuugans, heldur býður hann þeim að
„efla hver annars sálarheillir“. Þú átt, kristinn maður, að efla sálar-
heill hróður þíns með því að gefa lionum í engu tilefni til ásteytingar,
svo að trú lians veikist ekki og hann tælist ekki til syndar vegna orða
Jiiuna eða breytni. Þú átt að efla sálarheill bróður Jn'ns með því, að
vitna fyrir honum um guð þiun og frelsara, um þá miklu náð og þann
mikla kærleika, sem hann liefir auðsýnt þér, svo að trú hans megi
styrkjast fyrir vituisburð þinn. Þú átt að efla sálarheill bróður þíus
ineð þvi, að leiðbeina honum og áminua hanu, ef liaun er að villast frá
sannleikanum og þú sér, að einhver syud er að fá vald yfir honum, svo
að hann geti sóð að sér og bætt ráð sitt. Þú átt að efla sálarheill