Verði ljós - 01.09.1899, Side 15

143
væri ekki meira en hugarfarsbreyting; því þurfi enginn maður að á-
iíta sig iðrunarlausan eða óafturhorfinn, þótt hann finni ekki hjá sór
fullkomna og hjargfasta vissu fyrir því, að vera orðiun guðs sauuarlegt
þarn og hafa öðlast hlutdeild í guðs náð, eða þótt hanu finni ekki hjá
sér algert syndleysi. Afturhvarf væri ekki sama sem fullkomin hjálp-
ræðisvissa eða algert syndleysi, en það leiddi af afturhvarfiuu, að mað-
urinn þráði að verða þessa hvorstveggja aðujótandi; trúarvissan væri
einn af hinum dýrmætu ávöxtum audaus og fullkomleika öðluðumst vér
ekki í þessum syndarheimi. En afturhvarfið sé ekki heldur minna en
þetta. Það nægi elcki til þess að geta talist sanniðrandi maður, að
samsinna í vitund siuni kenningu kristindómsius eða að standa í blá-
beru útvortis sambandi við kirkjuna; það sé ekki fólgið í skáldlegri
hrifning, í eldinóði hugarfiugsins eða hita tilíinningarinnar fyrir hugsjónum
kristindómsins, ekki lieldur í fagureðlislegri nautn og þvf síður sé það
fólgið í afneituu liiuna og þessara hvorkinlegra efna eða athafna, svo
sein áfeugisnautnar, dansleika, sjónleika, spila o. s. frv. — þvi að
alt þetta geti maðurinu haft til að bera án þess að nokkur hugarfars-
breyting hafi átt sér stað, og án nokkurs aðhvarfs hjartans að guði.
Viðvíkjandi þessari hugarfarsbreytingu tók ræðumaður það því uæst
fram, að hún væri jafn óhjálcvæmilega nauðsytileg öllum mönnum, slík
breyting verði einu sinni að hafa átt sér stað í lífi hvers einasta kristins manns.
Ekkert, alls ekkert geti komið í heuuar stað eða eius og bætt liana upp,
ekki hið góða í inaunseðlinu, hve vel sem hafi verið hlúað að því, ekki
skírnin, því að svo dýrðleg gjöf sem húu só, þá veiti hún oss að eins rétt uáð-
arinnar til iungöngu í ríki náðariuuar og fulltingi heilags auda, og ekki
einu sinni liin vaknandi baruslega trú sé nægileg, því að hún só að eins
tákn afturhvarfsins og boði, að það só í nánd. Að síðustu lagði ræðumaður
tilheyrendum sínum á lijarta að gæta þess, að þótt afturhvarfið só jafu
óhjákvæmilega nauðsynlegt öllum mönnum, þá verði það aldrei á sama
liátt hjá öllum. Þessu verði menn vel að taka eftir, því það hafi oft
valdið tjóui í kirkjuuni, að sú skoðuu ruddi sér til rúms, að þessi eða
hiu afturhvarfstegund væri liin eina rétta og að afturhvarfið væri ekki
saunarlegt nema það færi fram eimnitt á þeuuan tiltokua liátt. Það
skiftir litlu hvernig afturhvarfið verður, hitt er aðalatriðið að það verði,
að sannarleg hugarfarsbreytiug eigi sér stað, eins og það yfir höfuð
skiftir litlu á hvern hátt vér höfum komist inn í guðs ríki, ef að vór
að eius i raun og veru erum komnir inn þaugað. Afturhvarfið getur
farið fram skyudilega á svipstundu og það getur líka tekið laugan
tfma. Sumir verða að heyja langt stríð fyrir dyrum náðarinnar, aðrir
vaktia brosandi hjá guði sínum eins og barnið f faðmi móður sinnar.
En jafnvel þótt afturhvarfið verði smátt og smátt, þá verður breytingin
að eiga sór stað; hún getur átt sér stað jafnvel áu þess að maðurinn
haíi ljósa meðvitund um það, en hún verður að eiga sór stað. Það augna-