Verði ljós - 01.09.1899, Blaðsíða 20

148
komið, að salurinn rúmaði hvergi nærri alla. Þá hófustræðuhöld og rak
hver ræðan aðra. Skal þess hér sérstaklega getið, að málaílutningsmaður
Ldh (norskur)mælti fyrir minni Íslands mjög svohlýloga og vingjarnlega, og
þeirri ræðu svaraði séra Jón Helgason, eiui íslendiugurinn sem viðstadd-
ur var. Eftir að menn höfðu skemt sór um stund, var aftur haldið
heim til Vehlunganess. Að afloknum kvöldverði hélt séra Jón Helgasou
stutta hænagjörð i tjaldinu.
Fimtudaginn 17. ágúst var um morguninn haldin bæuarsamkoma i
kirkjunui, í stað hinnar vanalegu morgunbænagjörðar i tjaldinu, og stýrði
henni cand. theol. Olferts Ricard frá Khöfn. Síðan hófust fundarhöld
að nýju og var umræðuefnið: Samband kristinna stúdeuta við
fólagið. Eruminælandi var sænski presturinn Alhin Holm. Lagði
hann mönnum ríkt á hjarta að hafa það hugfast, að af þeim, sem mikið
væri gefið, yrði og mikið heimtað; félagið, sem vér lifðum í, ætti fullau
rétt á að heimta mikið af þeim stúdentum, er gengju fram undir merki
kristindóm8Íns og teldu það heiður sinn og æðsta hnoss að geta nefnst
kristnir stúdentar. Þjóðfélagið ætti heimtingu á því, að þeir öðruin
fremur kæmu hvervetna fram sem góðir borgarar og sannir ættjarðar-
vinir. Kirkjufélagið ætti heimtingu á því, að þeir færðu sér dyggilega
í nyt þær gjafir, sem það hefði á boðstólum og gengju fram í ljósi því,
er skini frá helgidómi drottins; ungir meun sæju vanalega betur en
margir hinna eldri galla þá, er eí til vill væru loðandi við kirkjuna, já,
kæmu oft fljótar auga á gallana en hitt. Vér ættuin ekki að setjast i
dómarasæti, þótt oss virtist í einhverju ábótavant, heldur umfram alt
byrja á því að færa oss í nyt náðarmeðul kirkjuuuar og þá leiðbeiniugu,
er kirkjufólagið léti oss í té, til styrkiugar trúar- og kristindómslífi voru.
Loks ættum vór sérstaklega að leita sainfólags við liina. lifandi limi á
hinum kristna safnaðarlíkama, ekkert gæti orðið oss heilla- og blessunar-
ríkara í hvaða lífsstöðu sem er, hvort heldur er í prestsstöðu, læknis-,
dómara- eða konuarastöðu. — Út af fyrirlestri þessum spunnust mjög
fjörugar umræður.
Eftir hálfrar stundar fundarhló flutti finskur prestur, Onni Ronimus
frá Helsingfors, lauga ræðu um guðsdýrkuu í anda og sanuleika
og brýndi sérstaklega fyrir tilheyrendum sínum nauðsyu bænarinnar fyr-
ir þrif hius andlega lffs. Bænin væri manninum ekki að eins nauðsyn-
leg, heldur eðlileg í öllum kringumstæðuin lífsins; því ættum vór að láta
oss umhugað um, að ryðja burtu öllu þvi, er tálma vildi bænariðju vorri
eða veikja alvöru hennar. Vér ættum að hafa það hugfast, að engin
sannarleg bæn væri árangurslaus, þvi að þótt hún flytti oss ekki bein-
línis það, sem vér beiddum um (af því að guð vissi ávalt betur en vér
sjálfir hvað oss væri fyrir beztu í hverju sem or), þá yrði hún þó ávalt
til styrkingar trú vorri og glæðingar voru andlega lífi; bæuin veitti oss
ávalt nýja krafta af hæðum.