Verði ljós - 01.09.1899, Blaðsíða 24

152
kalt, en nú upprann drottinsdagur heiður og fagur, og jók það ekki
lítið úyndisleik náttúrunnar, að um uóttina hafði sujóað á fjöll, svo að
þau voru alhvít niður í miðjar hlíðar.
Kl. 11 var gengið til kirkju og hlýtt á guðsþjónustu. Gustav Jensen,
prestur og kennari í praktiskri guðfræði í Kristjaniu, einn af beztu
kennimönnum á Norðurlöndum, prédikaði út af guðspjalli dagsins, Mark.
7, 31—37 (Effata), og sagðist sem vænta mátti ágætlega.
Kl. 4 síðdegis fór fram altarisganga i kirkjunni og tóku um 340 af
fundarmönuuin þátt i henni. Sókuarpresturinn þar á staðnum hélt
skriftaræðuna og lagði út af orðunum: „Hann á að vaxa, en eg að
minka“ (Jóh. 3, 30).
Þegar eftir altarisgönguna tóku menn að búa sig til brottferðar og
við kveldborðhaldið vorufluttar margar skilnaðar og þakkarræður. Hér um bil
150 af fundarmöunum höfðu leigt gufuskip, er átti að flytja oss
beina leið til Þráudheims, en flestir hinna hiðu til næsta dags. Allir
þeir, sem eftir urðu, fylgdu oss hinum til skips niður að Veblunganesi
og kvöddu oss þar með fögrum söngvum. Sérstaklega var aftur og
aftur sunginn sálmur nokkur, frumortur á ensku, sem telja má hersöng
hinnar kristilegu stúdentahreyfingar vorra tíma og getum vér ekki stilt
oss um að prenta hann hér i hinni nýnorsku útleggingu (eftir norska
skáldið Arne Garborg). Hann hljóðar svo:
Lov Jesu namn og herredom, hög-englar i lians slott!
Ber kruna fram med liyllings ljom og kryn han allheims drott.
Du martyr flokk i himmel-kor, som tölmods krans hev naatt,
kved kongskvad for den Herre stor, og kryn hau allheims drott.
Du frelste hær af Adams ætt, löyst ut av naud og nott,
pris han, som naade gav for rett, og kryn lian allheims drott.
Kvart folk i kvar ein heimsens bygd her under soltjeld blaatt,
gjev han aaleine herrehögd og kryn han allheims drott.
Ja gjev me med Guds kvite hær av all vaar hug og haatt
syng songen ny for Herren kjær, for Jesus, allheims drott!
Þegar svo festar höfðu verið leystar og eimskipið lagði frá landi,
alskreytt fánum og flöggum og grænuin viðargreinum, var að síðustu
sunginn danski sálmurinn: „Herrens Venner ingen Sinde mödes skal
for sidste Gang“, (sem í íslenzkri þýðingu hefir verið prentaður hér í
blaðinu: „Aldrei mætst í síðsta sinni saniiir Jesú vinir fá“, sbr. V. lj.
1897, nr. 6), og er enginn efi á því, að liór var sungið með fuflri
gannfæring um sannleik orðanna.
Ómurinn af þessum inndæla söug var hið síðasta hljóð er harst oss
til eyrna frá landi, er eimskipið flutti oss út eftir Kaumsdalsfirðinum í næt-