Verði ljós - 01.11.1899, Qupperneq 3

163
minst til þess að gera Gyðinga ómóttækilega fyrir kristindóminn, að
meginþorri þeirra býr í því laudi kristuu, þar sem myndadýrkunin er orðin
meginatriði í trúarlífi einstaklinganna (Rússlandi)j en við það virðist Gyð-
ingnum kristindómurinn þvi sem næst vera sokkinn niður í hjáguðadýrkun.
Eiumitt meðal rússneskra Gyðiuga verður starfið laugerfiðast trúboðan-
um, því hér á haun ekki að eins við stæltan og ofstækisfullau gyðing-
dóm að berjast, heldur einnig við sorglega aibakaðau og raugsnúinn
kristindóm, sem ávalt hlýtur að vera viðbjóðslegur í augum Gyðingsins.
Jafnframt því seiu hann leitast við að opna hjarta Gyðingsius fyrir
kristindóminum, verður hann einnig að koma honum í skilning um, að
þessi kristindómsmýnd, sem hanu sjái fyrir augum sér, sé ekki aunað
en afbökun liins sanna kristindóms. Og þetta eykur ekki lítið á erfið-
leikana í starfi hans. Loks eru Gyðingar víða fullir af tortryggni gegn
kristnum mönnum, ekki sízt þar sem þeir hafa orðið að sæta misþyrm-
inguin og ofsóknum hjátrúarfuls skríls, eins og alt fram á þenuau dag
hefir átt sér stað á Rússlaudi. Þessi tortryggni þeirra bituar þá líka á
kristniboðanum; þeir geta ekki almenuilega skilið af hvaða hvötum liann
leiðist í starfi sínu; þeir eiga erfitt með að meta réttilega þá sjálfsafneit-
un, sem liér kemur fram, og spyrja því sjálfa sig, hvort hér sé ekki eitt-
hvað á bak við; þeir þykjast — og það með réttu — vera svo óvanir
því, að mæta kærleika meðal kristinna manna, að þeir vilja fara sem
variegast í því að hafa mök við þessa „agenta“ þeirra. Því það er
mjög almeun skoðuu meðal ómentaðrar Gyðinga-alþýðu, að trúboðarnir
séu „agentar11 vissra félaga, er borgi þeim ákveðiu verðlauu fyrir hveru
Gyðing, sem þeir geti fengið til þess að láta „skvetta á sig“, þ. e. láta
_skírast.
Enn er eitt atriði, sem ekki má gleyma, en sem með mörgu öðru
gerir trúboðið meðal Gyðinga eins erfitt og það er: framtíðarhorfur þess
Gyðings, er tekur kristna trú. Hvað á hiun kristuaði Gyðingur að gera
af sér eftir að hanu hefir tekið trú ? Þessi spurning liefir áu efa drep-
ið kjarkinn hjá mörgum Gyðing, sem var kominn að þröskuldi guðs
ríkis. Það að taka kristna trú er fyrir Gyðinginn sama sem að láta
reka sig með hatri og fyrirlitningu út úr félagi trúbræðra siuna. Engin
bönd, sem binda mann við mann, eru hér svo heilög, svo sterk, að þau
ekki að sjálfsögðu og undautekningarlaust slitni, er Gyðingurinn tekur
kristna trú. Eoreldrar, systkini, ættingjar og vinir — allir snúa þeir
við honum bakinu, allir loka þeir fyrir honum húsdyrum sfnum eius og
væri hann versti skaðræðismaður, já, liann má þakka fyrir, ef þeir ekki
í bænum síuum kvelds og morguus biðja houum verstu bölbæna. Af
öllu þessu veit Gyðiugurinu, — er það eiginlega furða þótt hanu kyn-
oki sér við að stíga það spor, er hefir i för með sér slíkar afleiðingar
fyrir hann og alla framtíð hans?