Verði ljós - 01.08.1901, Blaðsíða 11

123
sjálfselsku, sem fyr eða síðar mundi bera sjálfum honum og atkomend-
um hans eitraða ávexti.
Fyrir því er það bezt að fylgja fyrirmælum postulans, að verða
hver öðrum fyrri til að sýna hinuni virðingu, einnig i þvi, að virða
skoðanir hans. Það getur vel farið saman, að halda með fullri einurð
fram sannfæringu sinni með ljósum rökum, og hitt að gjöra það á þanu
hátt, að særa sem minst tilfinningar þeirra, sem eru á aunari skoðun,
enda er það oftast vænlegast til góðs árangurs. Það getur einnig farið
saman, að vera trúr saunfæringu sinni, svo að maðurinn láti hvorki
ótta né vináttu né tælingar koma sér til að að breyta móti henni, og
hitt, að gjöra ekkert af þrætugirni, eða þeirri hégómadýrð (Filipp.
2, 3), að láta aldrei uudan, þótt svo sé komið, að maðurinn sjái sjálf-
ur, að upphafleg sannfæriug hans og staðhæfing hafi verið röng.
Þar sem margir starfa saman að einu verki, þar kemur fram marg-
víslegt lunderni og margvfslegir hæfileikar. Sú margbreytni á að geta
orðið til þess, að verkið verði vel af heudi leyst. Eu þá verður að
vera eining i margbreytninni, nokkuð sameigið hjá öllum, og það er
kristilegur kærleiksaudi. Kappkostið, segir postulinn, að varðveita
eining andans í bandi friðarins (Efes. 4, 3), með öðrum orðum: Látið
einn anda, auda kærleikans til guðs og manna ráða hjá yður, svo að
lmgur yðar allra stefni á sama mið, að starfa guðs ríki t.il efliugar, þjóð
yðar til velferðar. En látið þetta sameiginlega áhugamál yðar allra,
þeunan sameiginiega kærleika, einnig sýna sig í þvi, að samvinna yðar
gangi öll í friðsemi og bróðerni, svo að þér látið fram koma hjá
yður lunderni sein líkast því, er var í Jesú Kristi: veglyndi áu veik-
lyndis, þreklyndi áu stórlyndis, stöðuglyndi án þrályndis og blíðlyndi
án tvílyndis. Þá er unnið með kærleika í Jesú nafni. Þá verður sam-
vinnan ánægjuleg og færir þjóðina eitthvað fram á leið. Þá er von
um blessunarríkan árangur, og kærleikurinn vonar alt (1. Kor. 13).
Það verður að fýlgjast að:
Fram í Jesú nafni veg vonar í trausti á Jesúm.
Von eða vonir hafa allir menn, hverrar trúar sem þeir eru. Þeir
vænta einhvers góðs af ókomna tímanum og byggja það á reynslunni
eða náttúrulögunum, eða stundum jafnvel á eintómri ósk sinni. Alt starf
er starf í von. I von er sáð, í von er lagt út á djúpið; í vou eru böru-
in alin upp og frædd. í von er lifað; i vou er dáið. Margar vonir ræt-
ast, margar ekki. Eu sú von, sem er samkvæm drottins vilja, og er
bygð á honum, hún bregst ekki i aðalefninu, en uppfyilist oft á annan
hátt, en vér höfðum hugsað oss, af því að guðs liugsanir eru ofar vorum
hugsunum (Es. 55, 8).
Eitt af meinum Jijóðar vorrar á Jicssum tima er skortur á von hjá
svo mörgum um framtíðarhag hénnar. Það rekur snma úr landi, gjörir
marga tviátta, eyðir hug og dug, eykur erfiðleika. Engin ástæða er þó