Ný evangelisk smárit - 01.03.1900, Blaðsíða 8

8
Hálfu öðru ári eftir afturhvarf mitt, átti ég því láni
að fagna að hitta móður buinbuslagans. Það var á
guðrækilegri samkomu í Brooklyn, sem ég af tilviljun
tók þátt í öllum óþektur. Þar heyrði ég aldraði konu
segja frá þvi, að líklega væri hún nú hér í síðasta
sinui, því að heilsan væri þrotin, en húu hlakkaði samt til
að deyja, því að joá. mundi hún liitta aftur drengiun sinn.
„Því að“, mælti hún, „hann var ekki aðeins góður
stríðsmaður þjóðar sinnar, heldur og góður stríðsmað-
ur Jesú Krists. Hann var særður í orustunni hjá
Gettysburg og komst undir hendurnar á lækni einum,
sem var Gyðiugur, er tók af honum anuan handlegg-
inn og báða fæturna. En íimm dögum síðar dó liaun.
Herpresturinn skrifaði mér þetta og sendi mér biblí-
una hans. I bréfi þessu sagði presturinn mér frá því,
að sonnr minn hefði á dáuardegi sínum látið kalla á
lækniriuu og sagt við hann: Herra yfirlæknir! áður
en ég dey langar mig til að segja yður þetta: Þegar
þér fyrir fimm dögum tókuð af mér handlegginn og
fæturna bað ég frelsarann minn að snúa huga yðar til
siu“. — Þegar ég heyrði þessi orð gat ég ekki leng-
ur kyr setið. Eg reis upp, gekk til gömlu konunnar,
rétti henni höudina og sagði: „Guð hefir heyrt bæn-
ir sonar yðar. Eg er læknirinn og Gyðinguriun, sem
sonur yðar bað fyrir; nú er frelsari lians einnig frels-
ari minn. — —
„Þann sem til mín kemur muu ég ekki burtu reka“,
segir drottínn11, (Jóh. G, 37.).
Gefið útákostnað „Félagsins til útbroiðslu guðrækilegra
smárita (Tlic ReHyious Tract Society) i Lundúnum.
rélagsprentsmiðjan — 1900.