Ný evangelisk smárit - 01.03.1900, Blaðsíða 7

7
Bg hét honum því og hann mælti síðan: „Þegar
þér fyrir fimm dögum tókuð af mér fæturna og hand-
legginn, bað ég frelsara minn, að snúa huga yðar til sfn“.
Orð hans komu óþægilega við mig; með sterkum
hjartslætti horíði ég á hann. Það var engum blöðum
um það að fletta, að haun talaði satt. En það, sem
mér var óskiljaulegast af öllu, var þetta, hversu hinn
ungi maður gat, meðan ég var að kvelja hanu og piua,
gleymt öllu umhverfis sig, til þess eingöngu að hugsa
um frelsara sinn og mitt óendurfædda hjarta. Eg gat
ekki komið upp öðrum orðum en þessum: „Jæja,
vinur minu! það lagast alt saman!“ Að svo mæltu
hvarf ég frá honum og 12 mínútum síðar skildi hann
við. En „Jesús“ var síðasta orðið, sem heyrðist af
vörum hans.
Tala þeirra hermanna er dóu meðan á stríðinu stóð
skifti hundruðum, en að eins einum þeirra fylgdi ég
til grafar: en þessi eini var bumbuslaginn, vinur minn
og sálusorgari. Eg reið rneira en mílu vegar til þess
að vera við útför hans.
Orð hins unga manns höfðu fengið meira á mig,
eu nokkur orð önnur, sein ég minnist, að við mig
hafi verið töluð á æfinni. Eg var þá auðugur að jarð-
neskum fjármunum, en ég hefði þá fegiun viljað gefa
alla aleigu rnina til þess að komast í eins innilegt
samband við Jesúm Krist eins og haun. En slíkt
verður ekki með gulli keypt. Margra ára barátta,
stórkostlegasta hugarstríð beið min. Oftsinnis var ég
beinlínis hræddur um, að hugarstríðið, sem bumbu-
slaginn hafði vakið í sálu minni, ætlaði að gera út af
við mig. En svo fór að lokum, að Jesús Kristur vann
sigur á mér.-------