Nýjar kvöldvökur - 01.04.1907, Blaðsíða 12

108
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Unglingurinn gekk um gólf alllanga hríð;
svo settist hann á bekkinn, sem kapteinninn
hafði staðið upp af; þá sá hann fljóllega á
höfuðið á Pompejusi; hann gægðist inn í ká-
etuna og benti honum með fingrinum.
Fransiskó stóð upp, tók brennivínsflösku
af borðinu, með slunk af brennivíni í, og rétti
króvmanninum liana, en mælti ekki orð.
»MassaFransiskó» hvíslaði,Pompejus «Pomp-
eysegja —allir króvmenn segja — ef þeir strjúka,
þér strjúka með. Pompey segja — allir krómenn
segja —ef nokkur ætla sér að drepa yður —ekki
drepa yður — svo lengi sent einn króvmaður
lifa.»
Svo ýtti negrinn Fransiskó þýðlega inn aft-
ur í káetuna, eins og hann vildi ekki heyra svar
hans, og hraðaði sér svo aftur frant á skipið,
þangað sem áhöfnin var vön að matast.
(Framh.)
————
Vonbrigði.
(Niðurlag.)
Að líta undan af hræðslu við sorgina og
vonbrigðin — — af kvíða fyrir því, að trú-
in og vonin muni verða sér til skammar, það
er auðvitað hreinasta svartsýni. Pað er von-
leysi og vantrú — vantrú á trúna. Rað á rót
sína að rekja til vantrúar á lífið, efa urn það,
að jafnvel það versta af því versta sé háð al-
mætti alkærleikans.
Já vonbrigðin eru og verða til. Og vel
getum vér samsint það með svartsýnismönn-
unum, að líf flestra — skoðað sem heild —
bregzt að einhverju leyti. Pað hefir orðið öðru
vísi en þeir vildu og vonuðu, að það gæti
orðið. Peim auðnaðist ekki alt, sem þeir þráðu;
það rættist ekki alt, sem þá dreymdi um; þeir
hlutu ekki alt, sem þeir sóttust eftir. Að vísu
áskotnaðist þeim eitthvað,sem þá dreymdi aldrei,
sem þeir aldrei sóttust eftir, af því þeir áttu
ekki von á því. Eti markinu sínu náðu þeir
ekki, stærstu vonirnar brugðust. Að líkindum
fer flestum þannig.
Endur og sinnum virðist eins og einn og einn
»brjótist upp á fjallið og upp á hæ;ta tindinn.«
Pá ætlum við, að hann liafi öllu lokið og fengið
uppfyltar allar óskir sínar. En ætli nú það?
Skildi ekki mið þessarasjaldgæfugæfumannaliggja
langt ofan við skotspóninn?
Victor Flugo, dýrðlingur tveggja heimsálfa,
hann kvartaði yfir því að eiga ekki völ á að lifa
lOOárum lengur, en hann lifði, til að lúka öllum
þeim ritverkum, sem hann hafði efni í, og orðfæra
allar þær hugsanir og sýnir, sem þyrptust að
honum á efri árum hans miklu meira en á
unga aldri. (Svartsýnismennirnir, sem álíta, að
öllum fari aftur — bæði andlega og líkanúega
eftir að þeir eru orðnir fertugir, ættu að hug-
leiða þetta)
Alexander mikli varð að snúa aftur við landa-
mæri Indía. Areiðanlega náði hann aldrei því
niarki, sem hann liafði sett sér. Hann hefir
Iíklega vantað eins mikið til þess eins og hvern
okkar meðalmannanna.
Garibalda auðnaðist að sjá æskudrauma sína
rætast, viðleitni sína og nianndómsþrá vinna
sigur. Heiinurinn hylti hann lifandi sem
eina geðfeldustu og göfugustu hetju ver-
aldarsögunnar. Pó brugðust honum beztu von-
irnar. Hann dreymdi ítalskt lýðveldi, þar sem
Róma var höfuðborg og gamall þróttur og
þrek, gamlar dygðir og drengskapur voru end-
urrisin í yngdri þjóðinni. Og fyrir þessu barð-
ist hann. Hann vonaði að þetta gæti orðið.
En veruleikinn neyddi hann til að stryka yfir
fegurstu draumana og vængstýfa fleygustu vonirn-
ar sínar. Og niðurlútur og með bogið bak varð
hann að leggja hyrningarsteinana undir ítalska
konungsríkið, þar sem eigingjarnir og sundur-
lyndir stjórnmálamenn áttu að ráða lögum og
lofum. Peir bygðu ofan á undirstöðuna, sem
Garibaldi eyddi afli sínu til að laga og leggja, en
alt öðruvísi en hann ætlaðist til í fyrstu.
«Við gerum áætlanir um — og ráðumst í
að byggja »Babelsturna.« Peir eiga að rjúfa
skýin og gnæfa hátt við liimjn, En við meg-