Nýjar kvöldvökur - 01.04.1907, Blaðsíða 16

112
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
gerðir voru nú ekki seni hentugastar til þess,
að láta mig fagna gistingunni tilvonandi í gisti-
höllinni; þvert á móti fyltist eg ógn og kvíða
sem lá á mér allan daginn eins og mara, og
ónýtti fyrir mér alla skemtun af ferðinni. Eg
flýtti mér að reka erindi mín, og hraðaði mér
sem af tók, og ætlaði mér helzt að reyna að
komast heim um nóttina, og sleppa við að
gista í M........ En það var nú samt komið
fram á rauða nótt, þegar þangað kom, og eng-
inn vegur til að komast lengra. Eg varð því
nauðugur viljugur að gista í gistihúsinu um
nóttina.
Mér var ráðið til að fara í gistihúsið «Sól-
in,» og fór þangað; hafði mér verið sagt að
það væri hið ágætasta gistihús, en samt gat
eg ekki gert að því, að mér fanst eg vera
kominn inn í ræningjabæli. Til allrar hamingju
hafði eg sett vel á mig ráð setunautar míns
síðan um daginn, og hafði fengið mér duglega
marghleypu, vel hlaðna; átti hún að vernda
mitt dýrmæta líf. Peningana hafði eg falið
í vasa á ónefndum stað á buxunum mínum,
og hafði ásett mér að verja þá með hugrekki
og þreki Ijónsins. Reyndar var nú hugurinn
enn þá miklu skyldari annari skepnu en því.
Meðan eg var að borða kveldmatinn, fékk
eg nú þær ónotafréttir, að húsið væri svo fult,
að ekkert einasta rúm eða legubekkur væri af-
gangs, og ekki væri heldur eitt einasta bæli,
því síður herbergi, í hinum gistihúsunum að
fá; það væri svo þröngt, að það hefði orðið
að koma þó nokkurum gestum fyrir hjá borg-
urum bæjarins; það hafði verið boðað í blöð-
unum til söngfundar í bænum, og þess vegna
var svo gestkvæmt. Mér batnaði nú ekki við
þetta, að vita af svo mörgum í bænum af fólki
sem enginn vissi deili á; mér var ekki léttara
innan briósts en það, að eg hefði helzt af öllu
ekki viljað hátta. En eg gat ekki ráðið við
það heldur, Yfirveitingamaðurinn og gestgjaf-
inn töluðu eitthvað saman, en svo kom gest-
gjafinn til mín.
«Yfirveitingastjórinn,» sagði hann við mig
með þeirri kurteisi, sem gestgjöfum er lagin,
«hefir víst sagt yður, að mikil tvísýni sé á því,
að auðið verði að hafa upp gestarúm handa
yður, bæði hér og hvar sem leitað væri; en
verið samt rólegur; ekki verðiðþér látnirliggja
úti fyrir það. Eg kemst ekki til að fara í
rúmið fyr en einhvern tíma í nótt, og verð
svo að fara á fætur fyrir allar aldir í fyrramál-
ið, svo að eg ætla mér ekki að hátta, og ætla
bara að fleygja mér út af í sófan þarna. Far-
ið þér því bara inn í svefnherbergið mitt, lierra
minn, og segið svo vinum yðar að gcstgjafinn
í «Sólinni» sé fyrirmynd allra gestgjafa í heim-
inum.»
í fyrstu vildi eg ekki taka þessu kostaboði,
og helzt vera á flakki með honum, en þvf var
ekki viðkomandi. Eg fann að gestgjafinn var
vel mentaður maður og liinn kurteisasti, og
kunni alla göfugra manna siði og hátterni.
Okkur fór þegar að falla vel saman, og töluð-
um mikið saman um kveldið; barst talið meðal
annars að gesthússræningjum þeim, sem mér
lágu þyngst á hjarta. Reyndar gat hann ekki
neitað því, að slíkt hefði fyrir komið. en reyndi
jafnframt að sína fram á, að lítil hætta hlyti
að vera á að slíkt gæti komið fyrir. Samtalið
hafði verið hið íjörugasta, og eg hafði fengið
mér þó talsvert neðan í því, og var nú orð-
inn svo syfjaður, að eg fann eg mátti til að
hátta. En seint var orðið, þegar eg fór í rúm-
ið, og þó að þreytan væri, þá fanst inér eitt-
livað geigvænleg kyrð og ró yfir öllu húsinu.
Herbergi það sem mér var vísað inn í var
auðsjáanlega eitt hið fegursta og skrautlegasta
í öllu húsinu. Pað var fagurlega búið, þykk
dyratjöld, og í miðju herberginu var franskt
rúm með tjaldhimni og fögrum ársölum yfir.
Eg lýsti vandlega undir rúmið, og hlustaði við
dyrnar með uppspenta marghleypuna, gægðist
í öll horn, og tvílæsti svo hurðinni. Póttist
eg nú hafa trygt mig fyrir ránskaparárásum
eftir föngum. Svo fór eg úr buxunum, og lét
þær undir koddan minn ineð peningunum í
vasanum, stakk marghleypunni þar líka, og fór
svo ofan undir.
Eg steinsofnaði óðara, en ekki leið á löngu