Nýjar kvöldvökur - 01.03.1910, Qupperneq 9

KVIKSYNDI.
81
KVI KSYN D I.
Eftir Björn austræna.
Timinn leið, og hún hafði nóg tóm til að
átta sig á sjálfri sér og lífinu. Hún vissi ekki,
hvort hún kynni þessari breytingu vel eða illa
— átti altaf svo undur bágt með að gera sér
grein fyrir því. En hún reyndi samt að
telja sér jafnan trú um, að hún kynni henni
vel — að þetta væri eðlilegt og eins og það
ætti að vera — að hún nú væri orðin fullorðin
og farin að finna, að lífið er alvarlegt og ekki
til þess að leika sér að því. Og nú fór hún að
fá jafnari áhuga á því en áður að leysa verk
sín vel af hendi —hún fór að fá ánægju af því
að vinna, og það fann hún, að var breyting
til batnaðar.----Svo um haustið einu sinni,
í fyrstu snjóum — hún mundi svo dæmalaust
vel eftir því—höfðu þeir komið að Dal, Geir-
þjófsstaðafeðgar, og settust að um kvöldið.
Hún var látin standa þeim fyrir beina; henni
datt í hug, að það hefði verið alveg eins
og forðum, þegar dutlungurinn hljóp í hana,
og hún afsagði að sinna gestunum nokk-
urn skapaðan hlut þarna um árið, þegar móð-
ir hennar sló hana. En nú datt henni ekkert
slíkt íhug — hún gerði eins og henni var ságt
alveg hiklaust og orðalaust. Og hún hafði ekki
verið vitund feimin, þó að hún tæki reyndar
eftir því, að gestirnir horfðu heldur meira á
liana en góðu hófi gegndi. — Þorgerður
brosti þegar henni datt þetta í hug — henni
fanst þetta svo skringilegt. — Svo höfðu þeir
feðgarnir setið um kyrt daginn eftir. Peirkomu
svo sem ekki heldur erindisleysu —erindið var
að biðja hennar handa Sigmundi. Hún mundi
það vel, að hún lét sér fátt um finnast í bráð-
ina —hún gat einhvernveginn ekki að því gert,
og þó hafði hún í rauninni ekkert út á mann-
inn að setja. þó að hann væri ekki eiginlega
laglegur, þá var hann ekki Ijótur heldur, og
móðir hennar hafði sagt, að fríðleikurinn væri.
ekki mikils virði, ef annað vantaði, og nefndi
þá til dæmis hjónin í Tungu, hvernig komið
væri fyrir þeim ; nógu hefði hún þótt falleg,
hún Ása, og fyrir því hefði greyið hann Helgi
gengizt; en nú væri alt komið út um þúfur,
efnin farin og heimilið eyðilagt. Hún heyrði
mikið látið af Sigmundi; Hann er talinn hygg-
inn og gott búmannsefni. Og nóg voru efnin
á Geirþjófsstöðum, — engin kona þyrfti að kvíða
skorti, sem fengi þar húsfreyjustöðuna. Og
flestum kom saman um, að það væri gott
með. Hún skildi ekkert í sjálfri sér að finna
þetta ekki, —hún var hissa á því, að hún skyldi
vera nokkuð hikandi eftir ait, sem hún var
búin að bralla,'— hún fyrirvarð sig á nýjan
leik og þakkaði foreldrum sínum í huganum
enn þá einu sinni. Svo fór hún að gæta enn
þá betur að öllu þessu, og þá hvarf allur efi
úr huga hennar, og hún gaf jáyrði sitt. Svo
var ákveðið að brúðkaupið stæði hálfan mán-
uð af vetri, Henni hafði reyndarþóttþetta ganga
nokkuð fljótt, en móðir hennar sýndi henni
fram á, að henni væri alveg ómissandi að hafa
tímann fyrir sér —henni veitti ekkert af vetrin-
um til þess að kynnast verkahring sínum og
búa sig undir húsfreyjustöðuna. Og hún hafði
auðvitað fallizt á það, — þessu var ekki hægt
að mótmæla með nokkuri skynsemi.
Svo hafði fjarska mikið gengið á á báð-
um bæjunum þessar fjórar eða fimm vikur á
undan brúðkaupinu. Foreldrum þeirra beggja
var auðsjáanlega ant um, að alt yrði með
sem mestri viðhöfn. Sjálf var hún önnum kaf-
in og hafði varla nokkurntíma til að hugsa
um það, sem í vændum var, Það var helzt á
kvöldin, þegar hún var háttuð, og allir voru
sofnaðir í baðstofunni. Þá gat hún ekki sofið
stundum og fór þá að hugsa um framtiðina.
Alt af færðist nær því, að hún ætti að verða
kona—gift kona. Húh fann, að hún hlakkaði
ekki til þess, — hún vissi ekki hvernig því var
11