Nýjar kvöldvökur - 01.03.1910, Qupperneq 10

82
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
alment varið, vissi ekki, hvort það væri al-
gengt að ungar stúlkur hlökkuðu til giftingar-
innar, þegar þær væru trúlofaðar. Líklega væri
þó hugsunin um þetta eitthvað annað en til-
hlökkun —þetta væri svo alvarlegt og óþekt. —
Rau höfðu ekki fundizt sérlega oft, hjónaefnin,
og Sigmundur hafði umgengizt hana rólega og
alveg ástrfðulaust. Hún var því fegin, — hún
var nú svo hrædd við ofsann. Og hún kveið
heldur engu, — vissi reyndar, að vandasöm staða
beið hennar, en vonaði þó jafnframt, að sér
mundi takast að standa þolanlega í henni.
Svo kom brúðkaupsdagurinn. Hún mundi
vel eftir honum. Frost og bjart og gott færi,
snjólaust að kalla. Vænt þótti henni um, þeg-
ar faðir hennar kallaði á hana út á hlað um
morguninn, og gaf henni Jarp með spánnýjum
söðli, sem núvar lagður á hann í fyrsta skifti,
Þá var Jarpur sjö vetra, og marga ánægju-
stund hafði hann veitt henni síðan. Aumingja
blessuð skepnan! Nú var hann orðinn gamall
og ekki lengur til útreiðanna, —Boðsfólkið var
fjarska margt, og óttalegur troðningur heima
og eins í kirkjunni. Hún mundi að hún hafði
verið dálítið óstyrk, þegar hún var leidd í
kirkjuna,—hún hélt, að það hefði verið mest
fyrir það, hve margir horfðu á hana — það var
svo ónotalegt. það var ekki laust við, að eitt-
hvert farg hvíldi á henni. En þetta hvarf eig-
inlega alveg, þegar hún hafði gefið hjúskapar-
heitið frammi fyrir altarinu. Og einu mundi
hún eftir, sem gerðist einmitt þarna í kirkjunni,
og var svo undarlegt og skrítið: henni fanst
hún verða alt í einu svo létt og fleyg og
hjartað hoppaði í brjósti hennar eins og af
einhverjum fagnaðarblossa, sem hún gat enga
grein gert sér fyrir. En svo stóð þetta ekki
nema stutta stund; hún var söm og jöfn eins
og áður, róleg og alvarleg.
Nóg hafði verið um skemtanirnar um kvöld-
ið og nóttina í Dal. En hún var þreytt og átti
bágt með að taka þátt í glaðværðinni. En hvað
þetta var undarlegur siður hjá fólkinu að halda
fjölmennar brúðkaupsveizlur og láta alt ganga í
ærslum, glaumi og gleði! — Loksins undirmorg-
un hafði hún sofnað —datt þá út af alveg eins
og steinn og svaf draumlausum svefni langt
fram á dag . Þegar hún vaknaði og tók opin
augun, þá sá hún Sigmund fyrir framan sig í
rúminu; hann var sofandi og sneri sér að henni
með opinn munninn, — æ hvað það hefði verið
ónotalegt að vakna! —
Porgerði var hálf-órótt. Hún stóð á fætur
og færði sig dálítið innar á hjallann.
Svo fór hún að rekja aftur í huga sér.—
Hún hafði alt af átt hálfbágt með að hugsa
um tímann, sem nú fór í hönd, eða rifja upp
fyrir sér sumt af því, sem gerðist fyrsta vetur-
inn. Hún fór þó að hugsa um þetta núna,—
henni fanst það vera sér beinlínis þörf á þess-
ari stundu. En hún tók það samt nærri sér,
mest sjálfsagt fyrir þá sök, að hún var al-
veg ráðalaus að botna í þessu. Hún þótt-
ist hafa verið orðin fullviss um það áður, að
virkilega lífið væri enginn leikur eða algleymis-
óvit, sem hún hataði nú í rauninni, en svona
hafði hún ekki haldið að það væri. Sigmund-
ur var henni góður og þótti auðsjáanlega vænt
um hana, það fann hún, —og hún hafði nóg
af öllu og mátti vera alveg eins og henni
sýndist. En þó fartst henni, að hún væri svo
snauð —svo blásnauð. Hún skammaðist sín fyr-
ir þetta með sjálfri sér og reyndi að bera kjör
sín saman við ástæður annara kvenna, sem hún
þekti og áttu að berjast við skort og allskonar
bágindi. Og þá gat hún ekki annað fundið
en að sér hlyti að líða vel.
— Svo þegar hún gekk með fyrsta barnið',
hann Gunnar litla, þá átti hún altaf von á því,
að móðurgleðin mundi vakna, ogtil þess hafði
hún hlakkað svo undur mikið. En móðurgleð-
in vildi ekki koma, og þetta varð henni svo
mikið áhyggjuefni, að hún hafði oft ekki get-
að varizt gráti. Var hún þá afhrak allra annara
kvenna? Oft hafði hún velt þessu fyrir sér.
Hún var líka æði mikið lasin stundum, og þá
vildi hún vera ein —alein! Pað var svo undar-
legt, að hún skyldi þá vilja vera ein, —Stund-
um kveið hún fyrir, þegar hún ætti barnið,—
stundum höfðu henni dottið í hug svo fárán-