Nýjar kvöldvökur - 01.11.1911, Blaðsíða 1

BJARGVÆTTDR.
Eftir Franz Wickmann.
»Svo eg á þá að fara á morgun, mamma?«
<Já barnið gott. Aðra eins stórhöfðingja
lætur maður ekki bíða —og Valdemar prins
ætlar ekki að halda til nema fáa daga í höll
sinni, Greiffenberg.s
»Eg skal segja þér nokkuð, mamina — eg
skil ekkert í þessu.«
»Hverju, barn mitt?
»Að hans hátign skuli hafa óskað þess að
kynnast mér.«
'rrú Brigitta v. Saranelli setti upp heldur
en ekki spekingssvip. »t*að er svo sem ekkert
undarlegt, þegar þess er gætt, í hvað nánu
sambandi eg var einusinni við hirðina. Furst-
inn var alla tíð verndarmaður minn eftir það.«
»Jú, þú hlýtur að vita það, mamma, og þú
trúir því ekki, hvað eg h'akka til—og þó er
eins og eg hálfkvíði fyrir því.«
»Kvíðir fyrir því! Vprtu nú ekki að nein-
um barnaskap, flónið þitt — það hverfur. Vertu
bara góð og alúðleg við alla, og þá verða
það líka aliir við þig. Og prinsinn er ungur
og álitlegur snyrtimaður og ann mjög kvenlegri
fegurð.«
Estella kafroðnaði.
»En að þú skulir geta sagt þatta, mamma.«
Hún gekk ósjálfrátt að speglinum. »Er það
ekki satt, að eg sé dálítið falleg? Mér finst
altaf, að græni kjóllin fari mér heldur vel.«
Frú Brigitta horfði með enn meiri ánægju
•á hinn liðlega vöxt dóttur sinnar, en hún sjálf
á mynd sína í speglinum. Geisli frá kvöldsól-
.■uni smaug inn um gluggann inn í þetta
skrautlega herbergi, fullt af angan dýrra ilmefna,
'nn til frúarinnar, sem sat þar á legubekk, feit
°g bústin, og var klædd léttúðarlegu og hégóm-
legu skrauti. Þótt hún væri tekin að eldast,
mátti sjá, að hún hafði verið falleg á yngri ár-
unum og auðséð var, að dóttir hennar var tals-
vert lík henni, þó móðir hennar væri dökk á
hár en hin yngri björt.
»Pú getur gert talsverðar kröfur, barnið
mitt — eins og eg gat, þegar eg var á þínum
aldri.«
Estella vatt sér snögglega við. »Er það
satt, að hann faðir minn væri sérlega nafnkend-
ur maður?«
»Efastu nokkuð um það?«
»En hvað það var leiðinlegt, að eg sá hann
aldrei og kyntist honum ekki.«
»í rauninni var það, en þú veizt það, að
þegar hann ætlaði að fara að afla sér nýrrar
frægðar, þá fórst hann með skipi, sem var á
leið til Ameríku.«
»Ojá —æ já, þú hefur oft sagt mér það,«
mælti Estella. »Én livað það er sorglegt, að fá
þau afdrif, ekki sízt þegar maður er af aðli.»
Frú Brigitta glotti undarlega við, og þó. á-
nægó yfir einfeldni meyjarinnar. Árangurinn
af uppeldinu hafði orðið alveg eins og hún
hafði ætlað sér, svona hafði hún viljað að hún
yrði. Svona sakleysi var dýrasta hnossgæti, sem
hægt var að bjóða þeim, sem voru orðnir leið-
ir á kryddinu á matborði heimsins.
Heyrðu, mamma, er nú ætt okkar áreiðan-
lega af sannarlega góðum og gömlum aðli?«
tók Estella til máls eftir stutta þögn.
^Það brá skugga yfir andlit frúarinnar, og
hún talaði í hærra lagi, eins og hún væri að
breiða yfir einhver hálfgildings vandræði.
»Hvernig dettur þér það í hug?«
»Ja, svona rétt hinsvegar— kennarinn minn
-----• *
31