Nýjar kvöldvökur - 01.11.1911, Blaðsíða 2

242
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
«Hann hefir þó aldrei bö . . . .«
»Hvað er þetta mamma? Hann hefir talið
upp fyrir mér í sögutímunum safn af gömlum
aðalsættum, sem hafa verið trúir fylgismenn
hirðarinnar hérna — okkar var þar ekki með-
talin*.
»Náttúrlega, því að hann faðir þinn vann
sér aðalstignina fyrir alt það mikla og góða
sem hann gerði.«
»Á Spáni — eða var ekki svo?«
»í spánskri þjónustu— í Ameríku —í stríði
við vilta lndiana.*
«Hú — aumingja pabbi,« sagði Estella og
hrylti upp. «F*að hefir verið óttalegt — þeir
binda fólk við píslarstólpa —.«
»Já, já, barnið mitt — líf hans var sífeld
keðja af hættum og háskasemdum, — og fyr-
ir það gerði kóngurinn hann að aðalsmanni.«
»Kóngurinn á Spáni?«
»Auðvitað.«
»Og prinsinn veit það — ætl’ ekki það?«
^Rað er svo sem auðvitað. En því ertu
að spyrja að því?«
»Nú, mér datt í hug, ef hann færi að spyrja
mig um það — og svo vissi eg ekkert um
það — þá —
«Hann fer varla að spyrja þig að því, flón-
ið þitt, heldur að einhverju öðru.«
«En ætli eg viti það þá?«
Frú Brigitta rak upp skellihlátur,
»Ungar og fallegar stúlkur eru aldrei í ráða-
leysi með svar, þegar karlmenn óska þess af
þeim.«
Estella steinþagði undir þessum háa, undar-
lega hlátri. Kennarinn hennar hafði talað alt
öðruvísi við hana, og annan eins hlátur hafði
hún aldrei heyrt til hans. En hann var nú líka
alveg óbreyttur maður, og kunni ekki að hlæja
eins og hún mamma hennar, sem var af aðli
og hafði verið við hirðina. F*að var sjálfsagt
siður þar að skella svona upp úr.
Enn þá var hún á bezta vegi með að verða
hikandi og halda áfram að spyrja, en þá tók
móðir hennar ha,.a við hlið sér og geisaði út
með hana, til þess að sýna henni skartgripi þá,
sem faðir hennar hafði einusinni komið með
frá Ameríku.
Skartið—skartið. Pað var í augum Estellu
hjúpað í einhverjum dularfullum töfravef. Oft
hafði mamma hennar sagt henni frá því, en
aldrei hafði hún fengið að sjá það. Og nú
átti hún alt í einu að sjá það — og fá að
bera það — reyndar ekki fyrri en hún væri
komin til Greiffenberg og væri leidd fram fyr-
ir prinsinn. Skyldi það nú vera ósvikið, rautt
mexikanskt gull, eins og hún manima hennar
hafði sagt henni? En hvað mikið flón hún
var að láta sér detta í hug að efast um það.
Skyldi nú faðir hennar hafa tekið það af ein-
hverjum Apakanum — eða hétu þeir Komank-
ar?— og hann hafi ætlað að gefa það konu-
efninu sínu? F*á væri það úr skíru gulli — á-
reiðanlega — og þegar prinsinn sæi djásnið,
mundi honum lítast á þá, sem bæri það — —
Á brennheitum, rykugum veginum, sem
liggur frá járnbrautarstöðunni upp til fjallanna
rann skrautlegur vagn, sem gestgjafinn í Greiff-
enthal hafði sent til brautarstöðvarinnar. 1 vagn-
inum sat Estella og þjónustumær hennar.
F’að sást þegar til Greiffenbergshallarinnar í
fjarska; hana bar fyrir ofan grænar fjallabrekk-
urnar, þar var sumarbústaður prinsins. En veg-
urinn þangað var svo langur, því að hann lið-
aðist í mörgum bugðum eftir dældum og drög-
um, svo að ekki var nein leið að því að ná
lengra eri til þorpsins þennan daginn.
Vegurinn beygði ir.n úr sólsterkjunni inn í
forsæluríkan bækiskóg, og andaði ungfrúin hress-
andi skógarilminum að sér með áfergju.
»En hvað það erfallegt hérna úti,«sagði Est-
ella, »það er eitthvað annað en inni í borginni.
Mér finst eg aldrei hafa verið eins frjáls og
glöð eins og nú.«
F’jónustumærin setti upp ólundarsvip.
»Ekki vildi eg eiga hér heima, hvað sem
mér væri gefið til þess,« sagði hún.
»Pví þá ekki?« sagði Estella með undrun.
«Af því að þessi náttúra er skelfilega leið-