Nýjar kvöldvökur - 01.11.1911, Blaðsíða 10

250
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
í fegursta blómskrúðPsínu; þá kom bréf til
greifans frá Langenberg, frá New-York, sem
ekki var skrifað með hans hendi. Rar var sagt
frá því, að hann væri fárveikur og Iæknarnir
hygðu honum ekki líf, og að hann hefði ósk-
að þess, að vinum sínum væri skýrt frá því,
en það væri ekki til þess eð gera þá órólega
eða fá þá til þess að vitja sín, eða senda sér
nokkuð, því það mundi um seinan — þess-
vegna hafði liann ekki Iátið fylgja utanáskrift
sína.
Innan í því var sérstakt bréf til Elsu með
hans skrift. Hún fór með það inn í herbergi
sitt til þess að geta lesið það í einrúmi. Þeg-
ar hún opnaði það, datt ofurlítill þur kvistur
af sítrónutré út úr umslaginu. Bréfið hljóðaði
þannig:
»Hjartkæra konan mín!
Eg skrifa yður þetta bréf, til þess að segja
yður ennþá einusinni frá tilfinningum mínum,
af því að eg held, að guð æt!i loks að veita
mér þá ósk mína að láta mig deyja. Lofið
þér mér nú að segja yður í síðasta sinn, Elsa,
hve heitt eg elska yður. Eg hefi ráfað um í
þessu ókunna landi í þrjú ár, en eg hefi ekki
getað gleymt yður. Hjarta mitt slær tíðar en
nokkru sinni áður, er eg minnist yðar og hreims-
ins í rödd yðar. Eg nefni oft hið ástkæra nafn
yðar upphátt. Ó, elsku konan mín, þér getið
aldrei skilið hve innilega eg hefi elskað yður!
Þegar eg minnist framkomu minnar við yður
áður, og hve eg var nærgöngull við yður, þá
viðurkenni eg, að eg hefi haft ójöfnuð í
frammi við yður. En eg elskaði yður svo heitt;
eg var blindur fyrir öllu nema ofurást tninni
og þeirri von, að eg mundi vinna ást yðar
um síðir, og að þér munduð koma til mín og
viðurkenna það. En nú viðurkenni eg, að eg
hefi haft rangt fyrir mér og að þér getið ald-
rei lært að elska mig. Rað var of mikið djúp
staðfest á milli okkar. Eg iðrast þess, að eg
hjálpaði yður ekki undir eins án þess að setja
nokkur skilyrði, eins og aðalsmaður mundi hafa
gert. Eg var ofstopafullur og eigingjarn, það
finn eg nú. Konuást verður ekki keypt fyrir
unninn greiða. En það var stjórnlaus ást á
yður sem kom mér til þessa. Getið þér fyrir-
gefið mér? Ef eg, hefði hagað mér öðruvísi
þá hefði eg þó getað hlotið virðingu yðar;
en nú hefi eg ekkert unnið. Mér hefir liðið
illa þessi þrjú ár, vegna þess að eg hefi vitað
það, að heimska mín hefir varpað skugga á
iífsgleði yðar. En nú bið eg guð þess, hjart-
kæra Elsa, að hann láti yður öðlast hamingju
að nýju og gefi yður mann, sem er færari en
eg um að gera yður hamingjusama. Eg bið
yður aðeins að muna eftir því, að eg elskaði
yður af öllu hjarta en gleyma öllu öðru —
gleyma því að mig vantaði hugarfar hins sanna
aðalsmanns, gleyma hinum óréttmætu vonum
mínum, gleyma öllu — nema hinni einlægu ást
minni til yðar.
Eg var sæll aðeins einusinni meðan eg var
í Lindeborg —. Það var einusinni þegar eg
svaf í herberginu mínu. Mér fanst þér standa
við hlið mér og lúta niður að mér, svo að
hár yðar straukst við ennið á mér. Eg fann
það á mér að þér höfðuð verið hjá mér, og
þegar eg opnaði augun, þóttist eg sjá á kjól-
inn yðar, um leið og þér létuð aftur hurðina;
og þá fann eg þenna kvist að sítrónutrénu,
sem yður þótti svo vænt um, á brjóstinu á
mér. Eg tók hann í þeirri trú, að þér hefðuð
skilið hann þar eftir, og hefi geymt liann síð-
an eins og helgasta menjagrip — og nú sendi
eg yður hann aftur. Ef þér hafið haft nokkra
hlýja tilfinningu til mín á þeirri slundu, þá
minnist þér þess aftur, er þér sjáið þenna
kvist; en ef mér hefir skjátlast og alt þetta
hefir aðeins verið draumur, þá brennið þér
kvistinn og hirðið ekkert um hve oft eg hefi
kyst hann og hversu mörg tár hafa vætt hann.
Eg óska að yður líði æfinlega vel, elsku kon-
an mín, hin eina kona sem eg ann! Eg hefi
séð svo um, að þér verðið látnar vita þegar
eg dey.«
Þarna endaði bréfið, eins og hann hefði
orðið að hætta alt í einu.- En hve hann hafði
elskað hana ynnilega! Nú skildi hún fyrst
ást hans og göfuglyndi, og hve mikið hún